چشم‏انداز آينده جمعيت روستايي و چالش‏هاي مديريت توسعه پايدار روستايي در ايران

The Future Perspective of Rural Population and Challenges of Sustainable Development Management in Iran

پيش‏بيني پويايي‏ها و تغييرات آتي جمعيت روستايي از مهم‌ترين موضوعاتي است كه در فرايند توسعه پايدار روستايي بدان توجه مي‏شود. مطالعه حاضر، با پيش‏بيني تغييرات جمعيت روستايي در دوره زماني 1410-1385، به بحث و بررسي پيرامون پيامدهاي ناشي از آن مي‏پردازد. يافته‏هاي تحقيق حاكي از آن است كه نسبت روستانشيني از 4/31 درصد در 1385 به 5/22 درصد در 1410 خواهد رسيد؛ همچنين، نتايج پيش‏بيني نشان دهنده چندين ويژگي عمده جمعيت روستايي ايران در افق 1410 است، كه عبارت اند از: كاهش باروري، افزايش اميد به زندگي، كاهش مطلق و نسبي، افزايش عرضه نيروي كار و سرانجام، سالخوردگي ساختار سني. در مطالعه حاضر، بهبود بهره‏وري نيروي كار و سطح درآمد خانوارهاي روستايي و همزمان با آن، ايجاد فرصت‏هاي شغلي جديد لازمه مواجهه مناسب با افزايش عرضه نيروي كار روستايي و سالخوردگي جمعيت روستايي در افق 1410 قلمداد مي شود.

Forecasting the dynamics and future changes of rural population is considered as the most important issue in the process of sustainable rural development. The present study is an attempt to forecast the future changes of rural population during the period 2006-2031. Also, it examines the consequences of these changes. The results indicate that the proportion of rural settlements would decline from 31.4 percent in 2006 to 22.5 in 2031. The results of forecast indicate several main characteristics of rural population in the 2031 horizon: fertility reduction, life expectancy improvement, absolute and relative decline in rural population, increase in the supply of rural labour, and finally the aging of rural population. The present study proposes the improvement of labour productivity and rural households’ income level as remedies to deal with the increase in labour supply and aging of rural population in the 2031 horizon.