نور سياه پارادوكس زيباي عرفاني

Black light: Paradox of mystical beauty

پارادوكس «نور سياه» در آثار عارفاني همچون نوشته‌هاي عين القضات و احمد غزالي، رمزي عارفانه براي اموري چون ذات حق تعالي يا ديدني ناديدني، حجاب ذات، بالاترين نورها و جامع انوار حتي نمادي از ذات ابليس در مقابل نور سفيدكه تمثيل نور محمدي(ص) است، كاربرد دارد. در عالي ترين مصاديقش افزون بر ذات الهي، در بسياري موارد تجسم انسان كامل و عارف واصلي است كه همچون آهن گداخته، صفات آن مثل سياهي، سردي و سختي را در اثر مجاورت آتش از دست داده سرخ، نرم و داغ شده است؛ در حالي كه مثل آتش است، عين آتش هم نيست؛ از طرفي ديگر آهن هم نيست. با اينكه سر تا پا الهي شده ولي خدا نيست گرچه همان انسان قبل نيز نيست. او به مرحله‌ي «انسان خدايي» رسيده است و همانند خورشيدي كه در نيمه شب جهان مادي مي‌درخشد باعث روشني و هدايت مي گردد. او مظهر «كنت كنزا مخفيا» و «نور علي نور» است كه تمام رنگ ها را با رياضت در خُم وحدت يك رنگ كرده به رنگ سياه يا نور ذات رسيده است.

Paradox of "black light" in mystical texts such as Ahmad Qazzali and Einolquzats’ works is used for the essence of the Supreme Being or invisible Omnipresent God, the brightest lights. In addition, it refers to perfect man and mystic who, as a molten iron, has lost the traits of darkness and coldness in the vicinity of the fire and become soft and hot. He has been divine but not God; even though he is not same as ordinary human. He has become "divine human". He is same as the midnight sun that shines in material world and guides others. He is the one who, with asceticism and struggle, turns all the colors to mono color in the unity; so he has reached a black color, the nature light.