تصوير مرگ در انديشه ي صايب تبريزي

Study of Image of Death in Saeb thought

مرگ از موضوعاتي است كه بسته به اينكه در كدام فرهنگ و محيط جغرافيايي مطرح شود، داراي معاني متفاوتي است. افراد و گروه‌هاي مختلف به مرگ از ديدگاه‌هاي گوناگوني نگريسته اند و هر يك از زاويه اي اين پديده ي رازآلود را مورد توجه قرارداده اند. مرگ در نگاه عرفان اسلامي تصويري بسيار زيبا و باشكوه دارد. در اين طرز از نگاه مرگ نابودي و فنا نيست بلكه رفتن از مرحله اي به مرحله ديگر و آغاز حياتي دوباره است. صايب تبريزي نيز از شاعران صاحب انديشه‌اي است كه دغدغه ي مرگ و زندگي بعد از آن در اشعارش نمود بسياري يافته است. در اين مقاله سعي شده‌است با مطالعه در ديوان اين شاعر سترگ، ديدگاه و طرز فكر وي به مقوله مرگ در معرض ديد و داوري خوانندگان قرار بگيرد. ذايقه عرفاني صايب باعث شده‌است كه وي به مرگ نگاهي عارفانه داشته باشد. او مرگ را فرصت بال افشاني مي‌داند و اين پديده را با عباراتي نظير عيد، دولت جاويد و صبح اميد ياد مي كند. موضوع مرگ ارادي، به عنوان يكي از محوري ترين ديدگاه‌هاي عرفاني در اشعار او نيز جلوه و نمود خاصي دارد.

Death is one of the things that Depending on the culture in which it is used, has several meanings. Different people have seen death from different point of views. And each of these groups have looked at the mysterious phenomenon of a particular angle. Death is a magnificent picture in the mystic vision. In their view Death is not the end of life, but it is the beginning of a new period of life. Saeb is among the intellectual poets that death and the life after that has been reflected particularly in his poetry. Our aim in this paper is about his vision of death and make them available to readers. Saeb has a kind of mystical vision of death. He sees death as an opportunity to fly and escape. He uses phrases like Feast, Eternal bliss, and Morning of Hope about Death. Voluntary death as one of Sufism root has a special place in his poetry.