نتايج پيوند قرنيه نافذ در مرحله هيدروپس حاد در قوزقرنيه

Outcomes of Penetrating Keratoplasty in Keratoconus Complicated By Acute Hydrops

هدف: مقايسه پيامدهاي پيوند نافذ قرنيه از نظر بقا و حدت بينايي در افراد مبتلا به قوزقرنيه در مرحله هيدروپس حاد با افراد مبتلا به قوزقرنيه بدون هيدروپس حاد. روش پژوهش: اين مطالعه به صورت گذشته‌نگر، مداخله‌اي و مقايسه‌اي (Retrospective Comparative Interventional) انجام شد. چهارده چشم از 14 بيمار مبتلا به قوزقرنيه با هيدروپس حاد كه طي 60 روز از شروع علايم مورد عمل پيوند نافذ قرنيه (PK) قرار گرفتند (گروه 1) با 37 چشم، از 37 بيمار بدون سابقه هيدروپس حاد و انجام پيوند نافذ در دوره زماني مشابه به عنوان شاهد (گروه 2) مورد مقايسه قرار گرفتند. براي انجام پيوند, قرنيه بيمار با Hessburg-Barron Suction Trephine (Katena, Denville, New Jersey, USA) تا سوراخ شدن قرنيه بريده شد و سپس برش به وسيله قيچي پيوند راست‌بر و چپ‌بر كامل گرديد. در گروه 1، سعي بر اين بود كه پس از برش يك حاشيه شفاف استروما بيش‌تر يا مساوي 1 ميلي‌متر باقي بماند. اختلاف اندازه قرنيه دهنده-گيرنده براي طول زجاجيه بيش‌تر از 16 ميلي‌متر، 25/0 ميلي‌متر و براي طول زجاجيه كم‌تر از 16 ميلي‌متر، 5/0 ميلي‌متر در نظر گرفته شد. پس از عمل، ميزان حدت بينايي با و بدون اصلاح و هم‌چنين عوارض حين و پس از عمل و يا مداخلات ثانويه مانند بخيه مجدد و اصلاح عيوب انكساري و رد پيوند بررسي شدند. يافته‌ها: ميانگين سني در گروه اول 7/11?27 سال و در گروه دوم 1/10?5/30 سال بود (37/0P=). فاصله زماني بين شروع علايم هيدروپس حاد و پيوند نافذ قرنيه در گروه اول 29?32 روز بود (دامنه تغييرات: 58-5 روز). مدت زمان پي‌گيري در گروه‌هاي اول و دوم به ترتيب 5/15?5/30 ماه و 4/11?2/28 ماه بود (9/0P=). خارج نمودن بخيه‌ها پس از 7/5?8/7 ماه در گروه اول و 4/7?6/11 ماه در گروه دوم آغاز شد (17/0P=) پس از 2/13?3/16 ماه در گروه اول و 2/6?7/16 ماه در گروه دوم بخيه‌ها به طور كامل خارج شد (13/0P=). در آخرين معاينه بعد از عمل ميانگين بهترين حدت بينايي با اصلاح (BCVA) 1/0?23/0 لوگمار و 1/0?15/0 لوگمار (08/0P=)، ميانگين معادل كروي خطاي انكساري 73/1?57/3- ديوپتر و 31/2?32/2- ديوپتر (25/0P=) و متوسط آستيگمات كراتومتريك، 54/1?55/3 ديوپتر و 78/1?36/4 ديوپتر (26/0P=) به ترتيب در گروه‌هاي اول و دوم حاصل شد. نتايج دو گروه از نظر بقا و رد پيوند، قابل مقايسه بودند. نتيجه‌گيري: نتايج پيوند نافذ قرنيه از نظر پيامد بينايي و شفاف بودن پيوند، زماني كه در مرحله اوليه هيدروپس حاد با بيش از نصف درگيري قرنيه انجام شود، مشابه موارد بدون هيدروپس مي‌باشد.

Purpose: To compare visual and refractive outcomes as well as graft survival after penetrating keratoplasty (PK) in keratoconic patients with or without acute hydrops. Methods: In this comparative interventional case series, 14 eyes of 14 keratoconic patients with acute hydrops (group 1) and 37 eyes of 37 keratoconic patients with no history of acute hydrops (group 2) underwent PK. Visual acuity, refractive status, keratometry, intraoperative and postoperative complications, and rejection-free graft survival were compared between the study groups. Results: Mean patient age was 27.6±11.7 years in group 1 and 30.5±10.1 years in group 2 (P=0.37). Time interval from the occurrence of acute hydrops to PK in group 1 was 32.0±29.0 days, ranging from 5 to 58 days. Mean follow-up period after keratoplasty was 30.5±15.5 months and 28.2±11.4 months in groups 1 and 2, respectively (P=0.9). Suture removal was initiated after 7.8±5.7 months in group 1 and after 11.6±7.4 months in group 2 (P= 0.17) and was completed after 16.3±13.2 and 16.7±6.2 months in the same order (P= 0.13). At final follow-up, mean BCVA was 0.23±0.10 and 0.15±0.10 logMAR (P=0.08), mean spherical equivalent refractive error was -3.57±1.73 and -2.32±2.31 D (P=0.25), and mean keratometric astigmatism was 3.55±1.54 and 4.36±1.78 D (P=0.26) in group 1 and 2, respectively. The two study groups were comparable in terms of rejection-free graft survival. Conclusion: PK can be performed successfully in keratoconus complicated by acute hydrops involving more than half corneal surface, which provides clinical outcomes and graft clarity comparable to those without hydrops.