ضرورت مشاركت سياسي نسل سوم جوانان در ايران، نقد تشكل هاي مشاركتي و پيشنهاد مدل كارامد

THE NECESSITY OF ACTIVE POLITICAL PARTICIPATION OF YOUTHS IN IRAN

مشاركت سياسي، فراگرد ايفا نقش مشاركتي افراد و بازيگران اجتماعي به منظور تعيين سرنوشت خود، بيان مطالبات يا حمايت ها و تاثير بر تصميم‌گيري هاي حكومتي است. بيش از دو دهه است كه در سطح جهان به ويژه در دموكراسي‌هاي تثبيت يافته جوانان به عنوان يكي از بازيگران يا نيروهاي اجتماعي مهم پذيرفته شده‌ و حضوري چشمگير در عرصه مشاركت به ويژه در جنبش هاي اجتماعي داشته اند. در اين مقاله، در بخش نخست، تاثير تغيير و تحولات ساختاري – اجتماعي در ايران در دهه اخير بر پيدايش برخي چالش ها براي حكومت و ضرورت مشاركت سياسي فعالانه جوانان بررسي مي شوند؛ سپس در بخش دوم، تشكل هاي موجود مشاركتي جوانان نقد مي شوند و در پايان، در چارچوب نظريه نهادمندي هانتينگتون و نظريه سيستمي ديويد ايستون مدل پيشنهادي براي تحقق مشاركت سياسي فعالانه جوانان در ايران ارايه مي شود.

Political participation is a process for participatory taking part of individuals & social actors for self–determination, articulation of demands & protections and influence on governmental policy–making. More than two decades, youths have been accepted as an important social actor in consolidated democracies and they have had important presence in the participatory fields especially in social movements. In this article, in the first section, the author tries to explain the impact of socio–structural developments in the last decade on the genesis of new challenges for government and the necessity of active political participation of youths, and then in the second section, the existed participatory institutions of youths will be criticized. Then the author introduces the proposed participatory model for youths according to "Huntingtonʹs institutionalized theory" and "Eastonʹs systemic theory".