بحرين و ابعاد حقوقي- سياسي جدايي آن از ايران

BAHRAIN; LEGAL-POLITICAL DIMENSIONS OF SEPARATION FROM IRAN

در دوران سلطنت قاجارها، انگليسي‏ها به علت ضعف دولت ايران، طي قراردادي، حفظ امنيت خليج فارس و جزاير آن را بر عهده گرفتند. اين حاكميت يكصد و پنجاه ساله مورد مخالفت دولت ايران قرار گرفت. در سال 1336 شمسي در لايحه تقسيمات كشوري، بحرين استان چهاردهم ايران اعلام شد و موجي از مخالفت در كشورهاي عربي برانگيخت. شاه به دليل وابستگي به غرب يكباره تصميم خود را مبني بر چشم‏پوشي از ادعاهاي ديرينه ايران نسبت به بحرين اعلام نمود. در 11 مه1970 شوراي امنيت سازمان ملل متحد طي قطعنامه 278، بر اساس گزارش هييت اعزامي به بحرين، تمايل اكثريت اهالي بحرين براي استقلال را اعلام نمود. در اين مقاله، وضعيت حاكميت ايران بر بحرين پيش از جدايي از ايران بررسي شده، وقايع دوره انتقال و ادعاي حق تعيين سرنوشت مطرح شده در قطعنامه شوراي امنيت، بررسي خواهد شد

During the Qajar dynasty, due to the weakness of the Iranian government, British government undertakes security of Persian Gulf and its islands. This Sovereignty has been opposed by Iranian government scince one hundred and fifty years ago. In 1336, in accordance to Bill of state divisions, Bahrain called as the fourteenth divisions of Iran and sparked a wave of opposition in Arab countries. Shah, because of his dependency to the west power, declared his decision to ignore Iran longstanding claims to Bahrain. On 11 May 1970 the United Nations Security Council resolution (278), According to Bahraini expedition, declares that the majority of the population of Bahrain want to be apart from Iran. In this article, statute of Iran sovereignty on Bahrain, transition events and Claims of self-determination will be discussed.