ذاتي‌گرايي ارسطويي و ذاتي‌گرايي علمي برايان اليس

Aristotle’s Essentialism and Brian Ellis’s Scientific Essentialism

ذاتي‌گرايي مانند بسياري از مباحث فلسفي ريشه در نظريات فيلسوفان يونان دارد. اين نظريه با مساله ثبات و حركت ارتباط دارد. در واقع تبييني معقول از پديده حركت و تغيير، مورد توجه فيلسوفان آن زمان بوده است. نظريه ذاتي‌گرايي ارسطو نيز در همين راستا است. اين نظريه كه به قوانين طبيعت مي‌پردازد از برجسته‌ترين دست آوردهاي فلسفي اوست كه بنيان متافيزيك را براي علوم آن زمان تشكيل داد. ارسطو توانست به علتِ گوناگوني و تفاوت آشكار ميان گونه‌هاي مختلف گياهي و حيواني، آن‌ها را به عنوان نوع طبيعي مطالعه كند. در ديدگاه او هر نوع طبيعي به طور غايت مدارانه عمل مي‌كند. از همين جنبه نقدهايي بر ذاتي‌گرايي ارسطو وارد شده است به طوري كه تا قرن بيستم فعاليت جدي در خصوص اين مبحث متافيزيكي انجام نشده بود. برايان اليس ذاتي‌گرايي علمي‌اش را با ارايه‌ي ويژگي‌هاي گرايشي و انواع طبيعي صورت‌بندي مي‌كند. اليس با طرح معيارهايي براي چيستي نوع طبيعي، وجود نوع طبيعي در زيست‌شناسي را نمي‌پذيرد زيرا برخي از معيارهاي مطرح شده را ارضا نمي‌كند. او مدعي است كه ذاتي‌گرايي علمي‌اش نظريه‌اي در چارچوب واقع‌گرايي است. اين نظريه شامل انواع طبيعي در حال گذار است كه با هم تعامل دارند. آنچه ظاهر مي‌شود به نقش‌هاي انواع طبيعي شركت‌كننده در فرآيندها بستگي دارد. اين مقاله بر آن است ضمن ارايه‌ي دو ديدگاه ذاتي‌گرايي ارسطو و اليس، به بررسي قابليت‌هاي ذاتي‌گرايي جديد بپردازد. اين بررسي نشان مي‌دهد چرا اليس نوع طبيعي در زيست‌شناسي را حتي با طرح ساختار ژنتيكي نمي‌پذيرد و بر خلاف ديدگاه سنتي كه مطابق آن ارتباط تنگاتنگي بين تعريف و تبيين وجود دارد در ديدگاه اليس چنين ارتباطي وجود ندارد.

Essentialism like many philosophical subjects is rooted in the ideas of Greek philosophers. This theory is related to the stability, motion and change. In fact, a reasonable explanation of the motion and change was interest of philosophers. Aristotleʹs theory is in this field. This theory that concerns to laws of nature was the most notable philosophical achievements and metaphysical foundation for the science of that time. Aristotle was able to study species of plants and animals as a natural kind because of variety and apparent difference between them. In his view, any natural kind acts in goal-oriented. From this perspective, Aristotle’s essentialism has been criticism, so was not a serious activity on this topic till 20 century. Brian Ellis is formulated his scientific essentialism with offers to natural kinds and dispositional properties. He offers a variety of criteria for natural kind but he does not accept biological kind because it does not satisfy some of the criteria. He claims that his scientific essentialism is realistic. The natural kinds of this theory are in transition and interact to each other. What appears depends on a variety of roles of natural kinds that participating in the process. The paper presents two ideas of Aristotle and Ellisʹ essentialism and pays to new essentialism functionality. This study presents why Ellis does not accept natural kind in biology even genetic structure and unlike the traditional view, according to close relationship between the definition and explanation, there is no such connection in Ellis’s essentialism.