جلال الدين حافظ سعد تبريزي«زندگي و اشعار»

Jalal-el-din Hafez saʹʹde Tabrizi

«جلال الدين حافظ سعد تبريزي» ملقّب به« سعدالله»، از شاعران فارسيگوي قرن نهم هجري است. ديوان وي بيش از 4700بيت دارد و شامل6 قصيده ، 426غزل ، يك مستزاد ويك مخمس، 26قطعه ، 352 رباعي و بيش از 611 معمّاست. قصايد ديوان - جز يكي- همه در مدح قاسم انوار سروده شده اند. غزليات و رباعيات ديوان اكثراً داراي مضامين عارفانه– عاشقانه هستند. قطعات غالباً مشتمل بر درخواست پول و مايحتاج زندگي از ممدوح است.« حافظ سعد»در اشعارش از شاعران برجسته پيشين و معاصر خود تاثير بسيار پذيرفته است و همچون بسياري از شعراي همعصرش شاعري مقلّد است تا صاحب سبكي ويژه. با اين حال كثرت معمّاها از مشخصات ديوان وي است تا حدّي كه ميتوان آن را از ويژگيهاي سبكي شعر حافظ سعد دانست. وفور واژه ها و اصطلاحات« قلندري» در اشعارحافظ سعد نيز يكي از ويژگيهاي سبكي اشعار اوست. در زمينه استفاده از هنرسازهاي ادبي اشعار حافظ سعد نوآوري و تشخّص خاصّي ندارند جز اينكه آرايه تجنيس مخصوصاً جناس مركب در ديوان وي حضور و ظهور چشمگيري دارد وگاه كاربرد آن توام با نوآوريهاي قابل توجّهي است.

Jalal-Al-Din Hafiz Tabrizi,khown by his pen-name Sadollah, is a Persian poet of the 9th century Higira. His Divan is over 4700 lines. It includes 6 Odes, 426 Sonnets, one Tail- rhyme, one Mokamas, 26 fragment, 352 Quatranis and more than 611 logograph . The odes of Divan except one, of them are composed in praise of Ghasem Anvar. The Sonnets and Quatrains of his Divan have mystical and love themes, the subject of most of his fragments are seeking the financial support of the person whom he praised. In his poetry he has been influenced by his predecessors and his contemprorary poets. Like many of the poets of his time, he was an imitating poet not having a genre and style of his own. The use of the term Qalandar in his poems is also an other witness to his style.The use of rhetorical figures is his genre has no special place except for pun which have a special and considerable place in his poetic style, and the use of it sometimes includes considerable innovations.