بررسي سبك شناسي قصايد ميرزا احمد صبور كاشي

Research on poem of sabour-e-kashi methodologies

ميرزا احمد صبور كاشي، از شاعران قرن سيزدهم هجري قمري و سبك بازگشت ادبي بشمار ميرود؛ صبور كاشي از شعراي عهد فتحعلي شاه قاجار و از ندماي دربار بود، در خطّ و ربط و نظم و نثر و انشا و اخلاق فاضله مقامي عالي داشت. صبور كاشي از ميان سبكهاي شعر فارسي به سبك خراساني روي آورده و در ساختن قصيده و غزل استادي بسياري از خود نشان داده و در قصيده‌سرايي بيشتر پيرو سبك امير معزّي بوده است. با توجّه به اهمّيّت قصايد صبور كه بيشتر در مدح خاتم‌الانبيا ، ايمّه معصومين عليهم‌السّلام، و در مدح فتحعلي شاه قاجار و عبّاس ميرزا سروده شده است؛ در اين مقاله بر آنيم تا ويژگيهاي سبك‌شناسي و نوآوريهايي را كه شاعر در اشعارش بدانها توجّه داشته، در سه سطح زباني، فكري و ادبي بررسي نماييم.

Mirza Ahmad Saboor-e Kashi is a poet who lived in the 13th century AH (anno Hejira), the era of literary resurgence. Saboor-e Kashi, who was a boon companion at Fathali Shah Qajarʹs court, was a man of great virtue and highly accomplished in calligraphy, rhetoric, prose, poetry, and composition. Of the Persian poetry styles, Saboor-e Kashi adopted the Khorasani style, showing great talent and ingenuity in writing odes and lyrics. In ode writing, he mostly followed Amir Moʹezzi. Considering the importance of Saboorʹs odes, most of which are in praise of the Last Prophet, innocent imams (peace be on them), Fathali Shah-e Qajar, and Abbas Mirza, the present paper aims to investigate the stylistics and innovations which the poet used in his poems from linguistic, theoretical, and literary perspectives.