بررسي روند مديريت بحران مربوط به جزاير تنب بزرگ و كوچك و ابوموسي در سال‌هاي 1971 – 1968 با نگاهي به نظريه پختگي بحران زارتمن

The Study of Crisis Management Process Regarding Abu Musa and Greater and Lesser Tunb Islands in 1968-1971 with a Glance to the Zatmanʹʹs Ripeness Theory

سيوال اصلي مقاله حاضر اين است كه آيا بحران مربوط به جزاير سه‌گانه در سال 1971، همزمان با خروج نيروهاي بريتانيا از خليج‌فارس، از مولفه‌هاي تيوري پختگي بحران زارتمن براي حل نهايي برخوردار بود و در صورت مثبت بودن پاسخ، شروع مجدد بحران در سال 1992 چگونه ارزيابي مي‌شود؟ فرضيه مقاله اين است كه بحران مربوط به جزاير از تمامي ويژگي‌ها و مولفه‌هاي لازم براي پختگي شامل پختگي بحران، رسيدن زمان، وجود فرمول حل كننده و وجود ميانجي صادق و حل آن در سال 1971 بهره‌مند است؛ منتهي خلل در مولفه چهارم اين نظريه يعني وجود ميانجي صادق (بريتانيا)، موجب حل نشدن كامل بحران و باقي ماندن زمينه‌هاي ظهور مجدد بحران شد.

The main question posed by this article is that did the crisis of triple islands in1971 which occurred simultaneously with the withdrawal of British forces from the Persian Gulf adjust with the elements stipulated in Zartmanʹs crisis ripeness theory leading to final settlement definitely and in case of an affirmative response, how the restart of crisis in 1992 could be evaluated? To explain the issue, the author advances the hypothesis that this crisis is completely in tune with the all elements necessary for ripeness including crisis ripeness, ripe moment, a "way out" formula and existence of an honest mediator in 1971, but the lack of an honest mediator (Britain) led to an impasse situation and provided grounds for the reemergence of the crisis.