ايران و قدرت ساختاري غرب

Iran and the Westʹʹs Structural Power

مقاله حاضر معطوف به تبيين رويكرد غرب (امريكا و اتحاديه اروپا) در قبال ايران در 8 سال مصادف با دولت‌هاي نهم و دهم (1392-1384) است. نويسندگان به بررسي اين پرسش پرداخته‌اند كه چگونه مجموعه غرب كه درگير بحران عميق اقتصادي است و قدرت نسبي آن رو به كاهش است، قادر به واردآوردن فشارهاي استراتژيك به كشورهايي همچون ايران است؟ از آنجا كه سياست بين‌الملل قلمرو بازي قدرت است، نويسندگان استدلال كرده‌اند كه غرب در اين دوران قدرت ساختاري خود -به معناي قدرت تعيين قواعد بازي ديگران و شكل‌دهي به انتخاب‌هاي سايرين- كه گونه‌اي انحصاري و نادر از قدرت است را عليه ايران به كار گرفته‌است. در اين چهارچوب، غرب در قالب تحريم‌ها تلاش كرده تا در چهار ساختار مالي، دانش، امنيتي و توليدي، دسترسي ايران به منابع مورد نياز را محدود و در مواردي قطع نمايد. از منظر نويسندگان، ساختارهاي مالي و توليدي بيش از ساير ساختارها در اين دوره عليه ايران به كار گرفته‌شده‌اند. در نهايت نويسندگان استدلال كرده‌اند كه با توجه به ماهيت قدرت ساختاري و ناكارآمدي ابزارهاي سنتي براي مواجهه با آن، گزينه ممكن و مطلوب پيش‌روي ايران، بهره‌گيري حداكثري از ابزارهاي ديپلماتيك و شكل‌دهي به نوعي «تعامل سازنده» با هدف اقناع جامعه بين‌المللي نسبت به اهداف استراتژيك اين كشور است.

This article tries to explain the Westʹs (the U.S. and EU) approach to Iran during the past eight years (2005-2013) under the ninth and tenth cabinets. The authors explore the issue that how the West affected heavily by economic crisis and the decline of its relative power, is able to put strategic pressure on countries such as Iran? Since international politics is the scene of power play, the authors argue that the West, during that period, applied its structural power – that is being able to determine otherʹs rules of the game and to shape othersʹ choices – which is a unique and rare kind of power, against Iran. In this context, the West has tried to limit or in some cases, cut Iranʹs access to its needed resources in the fields of financial affairs, knowledge, security issues and production by imposing sanctions. From authorsʹ point of view, financial and productive structures more than other structures have been the target of sanctions. Finally, the authors argue that given the nature of structural power and inefficiency of traditional instruments to confront it, the possible and desirable option for Iran is to maximally use diplomatic instruments and to adopt a "constructive interaction" policy aiming at persuading the international community of Iranʹs strategic goals.