وجود ذهني از ديدگاه علامه طباطبايي(ره)

The Conceptual Being from Allameh Tabatabai’s Perspective

پيدايش علم و چگونگي ارتباط آن با خارج، از مسايل مهم فلسفه است. وجود ذهني از سويي با علم و از سوي ديگر با وجود در ارتباط است. ديدگاه رايج در وجود ذهني، بر محور ماهيت و انحفاظ آن در ذهن و خارج استوار است. در اين مقاله ديدگاه خاص علامه طباطبايي، تبيين مباني فلسفي و تفاوت آن با آرا فلاسفه پيشين بررسي شده است. علامه با توجه به مباني خاص خود در باب وجود و ماهيت، نفس‌الامر، كاشفيت ذاتي علم، تقدم علم حضوري و ملاك صدق ، بر‌خلاف اغلب فلاسفه كه در تبيين علم به نوعي از ماهيت استفاده كرده‌اند وجود ذهني را وجودي مقيسي نسبت به خارج مي‌داند كه عين كشف و حاكويت از واقع مي‌‌باشد، همچنين در اين مقاله، تاثير مباني اين ديدگاه را بر فروعات مرتبط با مسيله وجود ذهني از جمله مناط صدق در قضايا نشان داده‌ايم.

The conceptual being and its relation with the external world is one the important issues in philosophy. The common view of conceptual being is based on its essence and its correspondence with the external world. The present paper is concerned with the specific view of Allameh Tabatabai, the delineation of its fundamental philosophical bases and its difference with the views of the former philosophers. Contrary to the former philosophers who have used essence in their explanation of knowledge, Allameh Tabatabai’s expressed view on reality, being, and essence is based on the primacy of immediate knowledge and the truth criterion. An attempt has been made to show the effect of the origins of this view on its relevant derivatives including the principles of truth