اثربخشي آموزش گروهي برنامه غني سازي زناشويي (سبك اولسون) بر افزايش رضامندي زنان متاهل

Effectiveness of Group Education of Marital Enrichment Program (Olson Style) on Improvement of Married Women’s Satisfaction

اين پژوهش نيمه آزمايشي از نوع گروه هاي نا معادل با گروه شاهد و پيش- پس آزمون با هدف تعيين اثر بخشي آموزش گروهي برنامه غني سازي روابط زناشويي به شيوه اولسون بر رضامندي زناشويي زناني كه شوهرانشان در برنامه ارتقا روابط زناشويي شركت نداشتند، طراحي و اجرا شد. به اين منظور با روش نمونه گيري در دسترس از بين جامعه آماري زنان متاهل مراجعه كننده به يكي از خانه هاي سلامت شهرداري منطقه 6 تهران كه در زمان انجام اين مطالعه پرونده شكايت از همسر يا تقاضاي طلاق در دادگاه خانواده نداشته، بصورت تمام وقت در بيرون از منزل شاغل نبوده وحداقل يك فرزند داشتند، 40 داوطلب انتخاب و با روش غير تصادفي به دو گروه آزمايشي و گواه تقسيم شدند. گروه آزمايشي در10 جلسه 90 دقيقه اي آموزش غني سازي رابطه زناشويي به شيوه اولسون(اولسون و اولسون، 1999) شركت كرده و گروه شاهد به عنوان فهرست انتظار، هيچ مداخله سازمان يافته اي دريافت نكردند. به منظور سنجش متغير وابسته از فرم 40 سوالي مقياس انريچ( بهمني، عسگري، 1385) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS-16براي محاسبه فراواني، ميانگين، تحليل واريانس، آزمون لوين وتحليل كواريانس پردازش شد. نتايج تحليل كواريانس چند‌متغيره نشان‌داد كه ميانگين رضامندي كلي زناشويي زنان در گروه آزمايش بيشتر از گواه و تفاوت ها به لحاظ آماري در سطح احتمال 1 درصد (p < %1) معنادار است. به اين ترتيب مي توان نتيجه گرفت كه برنامه آموزش غني سازي روابط زناشويي به سبك اولسون حتي وقتي شوهران در برنامه آموزشي مشاركت ندارند نيز مي‌تواند باعث افزايش رضامندي كلي زناشويي زنان شود.

This is semi-test research with nonequivalent groups with control group, and pre-test and post-test was designed and conducted by generalization of surveying the effectiveness of group education of marital enrichment program (Olson Style) on improvement of married women’s satisfaction whose husbands were not participating in marital relation improvement program. For this purpose, 40 women were selected by available sampling among statistical population of married women visiting one of Health Centers owned by Tehran District 6 municipality, having at least one child, not working as full-time and having no complaint or divorce request at time of research. These women were divided to test and control groups by non-random method. Test group attended in ten 90-minute sessions of marital relation improvement by Olson Method, while control group did not interfere as waiting list. In order to measure dependent variable, 40-question Enrich Scale Form (Bahmani & Asgari, 2006) was used. Data were analyzed through SPSS-16 for calculation of abundance, mean, variance analysis, Levin’s statistical test, and covariance analysis. Results of multi-variable covariance analysis showed that total marital satisfaction mean for test group was more than control group and statistically differences were meaningful at level of 1% probability (p < %1). Therefore, it could be concluded that marital relation enrichment program by Olson style improves women’s total marital satisfaction even their husbands do not attend in this educational program.