بعد فراموش شده

Forgotten Dimension

انسان‌گرايي يا اومانيسم ديدگاهي است كه اولويت و اهميت را به انسان مي‌دهد. پيدايش اين واژه در محافل علمي جهان به دوره رنسانس، زماني‌كه مردم از سو ‌استفاده كليسا از جايگاه آسماني و الهي، آگاه و براي باز پس گرفتن حقوق خود مدعي شدند، باز مي‌گردد. در آن زمان، انسان‌گرايي مفهومي خداستيز پيدا كرد و به نفي چيزهايي پرداخت كه به منافع انسان ضربه مي‌زد. در اواسط قرن بيستم، انسان‌گرايي با انتقاد از رويكردهاي معماري مدرن كه دوگانه انسان ـ طبيعت را ناديده مي‌گرفت، وارد عرصه شهر و معماري شد تا آنجا كه در رشته‌هاي نوظهور مانند منظر، ادراك انسان از محيط به محور اصلي طراحي بدل شد. فضاي جمعي از مولفه‌هاي اصلي منظر شهري است كه به‌ دليل وابستگي حداكثري آن به حضور انسان، نگاه انسان‌گرا در ساماندهي آن، از ساير جنبه‌ها پيشي مي‌گيرد. اين مقاله درصدد است با بررسي جايگاه نظريه انسان‌گرايي در نهضت‌هاي مختلف فكري، سياست‌هاي مديريت شهري تهران را پس از انقلاب اسلامي نسبت ‌به فضاي جمعي ارزيابي كند.

Humanism is a point of view that gives priority and importance to humans. The emergence of the term in the academic world dates back to the Renaissance, when people became aware of misuses of the church and reclaimed their rights as a result. At that time, humanism became a contentious concept of God and negated whatever hurts (damages) human benefits. In the mid-twentieth century, humanism entered the field of architecture and urbanism by criticizing modern architecture approaches that denied the man-nature dual, as far as in new emerging disciplines such as landscape, human perception of the environment became the main design axis. Due to excessive human presence in public spaces -as of the principal components of urban landscape; the humanist approach takes precedence over any other issue in its design. This paper seeks to examine the place of humanism theory in various intellectual movements, urban management policies Tehran after the Islamic Revolution compared to assess the collective space. The public space is one maximum dependent on the presence of humans, like humanist organization, which takes precedence over any other issue. This paper seeks to evaluate Tehran urban management policies after the Islamic Revolution by examining the place of humanism theory in various intellectual movements.