روش‌شناسي بنيادين و روش‌‌شناسي كاربردي در علوم اجتماعي با تاكيد بر رويكرد رياليسم و نوميناليسم

Fundamental Methodology and Applied methodology in Social sciences, with Emphasis on the Approaches of Realism and Nominalism

«روش‌شناسي بنيادين» و «روش‌شناسي كاربردي» دو روش‌شناسي متفاوت، اما در ارتباط با يكديگرند. در اين نوشته،‌ ضمن پرداختن به حدود اين دو نوع روش‌شناسي، نمونه‌اي از ارتباط اين دو حوزه با يكديگر را در حوزه نوميناليسم بررسي مي‌كنيم. پس از بررسي تاثير نوميناليسم در روش‌شناسي بنيادين، تاثيرهاي آن در روش‌هاي استقرا ، فرضيه- استنتاجي و مصاحبه، كه مربوط به روش‌هاي كاربردي است، ارايه مي‌شود. وجه مشترك اين روش‌ها اين است كه آنها در مسير رسيدن به علم، كلّي را منكر مي‌شوند. سازوكار اين انكار در هر روش متفاوت است؛ معيار تحقيق‌پذيري و پسيني دانستن علم در استقرا ، انكار شرط ضرورت در مقدّمه شرطيه روش فرضيه- استنتاجي، و در نهايت، پناه بردن به نظريه‌آزمايي در روش پوپر و برساختن كلّي در فرايند -گرايش خاصي از- مصاحبه، نوميناليسم را به حوزه روش كاربردي كشانده است.

"Fundamental methodology" and "applied methodology" are two different but interrelated methodologies. The present paper sheds light on the limits of these two methodologies, and reviews an instance of their interrelation in the field of nominalism. It examines the effect of nominalism on fundamental methodology and shows its effects on the methods of induction, hypothesis-conclusion and interview which are applied methods. The common feature of these methods is that they reject general as they try to achieve science, but the mechanism of rejection is different in each method. The criterion of verifiability and posteriority of science in induction, rejecting the condition of necessity in the hypothetical premise of the method of hypothesis-conclusion and finally resorting to theory testing in Popperʹs method and general constructivism in the process of specific kind of interview have taken nominalism to the field of applied method.