بازخواني گفتمان مسلط روشنفكريِ هم پيوند با انقلاب اسلامي در چهارچوب ملي‏گرايي فرهنگي

Conceptualizing the dominant intellectual discourse of Iranian Islamic Revolution In the framework of cultural nationalism

پژوهش حاضر به دنبال هويت شناسي گفتمان مسلط روشنفكريِ ايران در آستانه ي انقلاب اسلامي و بازخواني آن در قالب دانشواژه هاي شناخته شده تر است. بر اساس فرضيه ي مقاله، گفتمان مذكور در چهارچوب ملي گرايي فرهنگي قابل تحليل است. يافته هاي پژوهش كه مويد تاييد اين فرضيه است نشان مي دهد كه گفتمان مذكور مولفه هاي مشترك و مهمي با ملي گرايي فرهنگي دارد. در اين ميان، مهم ترين مولفه هاي مشترك عبارتند از: تاثير پذيري از انديشه هاي رمانتيك و ضد روشنگري غربي؛ باور به اندام وارگي اجتماعي؛ تكاپو براي عبور از بحران هويت و تعريف رسالت اجتماعي براي روشنفكران؛ مقابله با مدرنيته غربي و نفي تقليد فرهنگي؛ تغيير تمركز از دولت و انجام اصلاحات حقوقي به مردم و انجام اصلاحات اجتماعي؛ تلقي فرهنگ عامه به مثابه منبع اصلي هويت؛ پيگيري پروژه اي براي تغيير اجتماعي و پيشرفت.

This study seeks to identify and articulation of the dominant intellectual discourse of Iranian Islamic Revolution in framework of well-known theoretical concepts. Within the article thesis, this discourse can be analyzed and classified in the context of cultural nationalism. Our findings show that the discourse and cultural nationalism have some common elements. Among them the most important ones are include: Influenced by the romanticism and anti-western Enlightenment thoughts; belief to social organism; struggle to solving identity crisis and defining an social mission to intellectuals; challenge with western modernity and so combat against cultural imitation; shift the focus on government and reforming the legal mechanisms to focus on people and social reforms; introducing the public culture as the main source of identity; following an project to social change and development.