فضاهاي عمومي و افزايش تعاملات اجتماعي؛ مطالعه موردي: مجتمع مسكوني كوثر و فاز دو مجتمع مسكوني اكباتان

Public spaces and social interactions enhancement (Case study: Kosar residential complex and Ekbatan residential complex-phase 2)

بر اساس مدلهايي كه براي تعريف نيازهاي انساني ارايه شده اند، تعاملات اجتماعي، يكي از موارد ضروري مي باشد. جدا از مسايل مربوط به باورها، نگرش ها، ترجيحات و ديگر جنبه هاي شخصيتي ويژه افراد كه در نظريه هاي مربوط به علوم رفتاري به عنوان مهمترين عوامل كنترل كننده رفتار انسان مطرح شده اند، محيط كالبدي نيز در ارتباط با رفتارهاي انسان امكانات بالقوه اي دارد. در اين راستا، فضاهاي عمومي مجتمع هاي مسكوني بعنوان محيطي كه امكان حضور ساكنان دركنار يكديگر را فراهم مي كند، مي تواند زمينه ساز ايجاد تعامل بين آنها شود. عدم توجه به اين نياز افراد و عدم قابليت محيط در تامين آن، موجب مي شود تا محيط كالبدي بسياري از مجتمع هاي مسكوني به مجموعه اي از احجام و فضاي خالي بين آنها تبديل گردد. اين مسيله مي تواند باعث نارضايتي ساكنان از محيط زندگي و متعاقب آن عدم حضور در فضاهاي عمومي مجتمع ، بعنوان لازمه بروز فعاليت هاي بعدي، شود. اين مقاله به بررسي اين مسيله در دو مجتمع مسكوني به عنوان نمونه، ازطريق مشاهده ميداني و مصاحبه و طرح پرسشنامه مي پردازد. در پايان با روش تحليل همبستگي داده ها جمع بندي و نتيجه ارايه شده است.

Based on the models which are presented in order to define the human needs, social interactions is one of the necessary issues. Disregarding the notions, beliefs, preferences and other aspect of different personalities which are thought to be the most important human behavior controllers in behavioral science theories, physical environment also has a potential impact related to the human behavior? In according to this, public spaces in residential areas, as the places that provide residents with the possibility of gathering together, could establish the social interactions among them. Ignoring this need of residents and also the environment’s capability for supporting this issue, may change physical environment into useless and empty spaces. This could cause dissatisfaction of the environment among inhabitants and consequently, would result to their absence in public spaces. The present study, investigated this issue in two residential complexes by using field survey, interviews, and questionnaire. Finally the data were analyzed by correlation coefficient and then the result presented.