بررسي آيين‌هاي اساطيري «داوري ايزدي» در ايران باستان

“Divine Judgment” as a Mythological Ritual in Ancient Iran

بشر اوليه با خداي خود ارتباطي نزديك داشت و وي را از طبيعت مي‌شمرد؛ بنابراين در محاكمي كه عقل را در آن راهي نبود، با بينشي اساطيري، عوامل طبيعي را داوران آزموني قرار مي‌داد و اين داوري را شمولي از داوري خدايان مي‌دانست. در ايران باستان، به‌مثابه يكي از كهن‌ترين تمدن‌هاي جهان، اين داوري‌ها همچون ديگر تمدن‌ها متداول بود. آن‌چنان‌كه در محاكم پيچيده اين سرزمين، اين‌گونه داوري‌ها معمولاً به مدد قدرت تمييزبخشي آتش، فلز گداخته و آب آميخته به گوگرد و زرنيخ صورت مي‌پذيرفت. آگاهي از پيشينه اين باورها در ايران باستان و بررسي دلايل به‌كارگيري عناصري چون آب، آتش و گوگرد، مي‌تواند در شناخت انديشه اقوام اين سرزمين موثر باشد؛ لذا مقاله پيش‌رو مضامين فوق را هدف تحقيق قرار مي‌دهد و مي‌كوشد تا حقيقت اساطيري اين آزمون‌ها را تبيين كند؛ حقيقتي كه در ستايش برقراري راستي و عدالت به‌گونه‌اي سازمان‌يافته و انديشمندانه، بروز مي‌يافت تا ضمن دستيابي به آنچه مي‌بايست، ارزشمندي عناصر طبيعي را نزد آنان خدشه‌دار نسازد.

The primitive man had a close relationship with his God for him He was part of the nature. Based on a mythological view, in those arenas of life in which you cannot solve the problems by the help of human wisdom, the primitive man considers the natural factors as juries that were manifestations of gods. This belief was common in ancient Iran, as one of the oldest civilizations of the world. Fire, molten iron, compound of water, sulphur and orpiment were means of testing and distinguishing just from unjust. The present article tries to analysis the mythological aspects of these tests and shows the role of nature in distinguishing just from unjust.