رجزخواني در شاهنامه

Shahname and Bragging in the Battle Field

موضوع اصلي اين مقاله بررسي رجز و رجزخواني در شاهنامه ‌فردوسي است. در بخش نخست، پس از بحث از معناي لغوي و اصطلاحي رجز و رجزخواني، به اختصار پيشينه تاريخي آن در ادبيات يونان، عرب و ايران باستان و ادبيات سده‌هاي چهار و پنج هجري بيان شده است. در بخش دوم، هنر فردوسي در پرداخت فن رجزخواني پهلوانان شاهنامه‌ بررسي شده است و كاركردها و ارزش بلاغي رجز در داستانسرايي فردوسي مورد ارزيابي قرار گرفته است.

This article revisits ʹbragʹ and ʹbraggingʹ in the battle field in Ferdowsiʹs Shahname. To this end, in the first section, the denotative and idiomatic meanings of brag and bragging are examined and their historical background in ancient Greek, Arab and Iranian as well as the literature of the fourth and fifth centuries are briefly illustrated. The second section aims at exploring Ferdowsiʹs artistry in dealing with the techniques of bragging in the battle field by Shahnameʹs champions and presents an evaluation of functions and the rhetorical values of bragging as utilized in ferdowsiʹs story-telling discourse.