ديپلماسي فرهنگي ج.ا.ايران در منطقه اكو

Cultural Diplomacy of I.R. Iran in Eco Zone

در عصر "جهاني شدن" تمركز بر سياستهاي فرهنگي ملي و منطقه‎اي در برابر فشار سنگين فرهنگ جهاني به منظور حفظ و گسترش فرهنگهاي محلي از اعتبار ويژه اي برخوردار شده است. اينك در مناطق گوناگون، روش‌ها و ابزارهاي گوناگوني براي پاسداري از فرهنگهاي ملي و منطقه اي به كار گرفته مي‎شود. ديپلماسي فرهنگي براي تامين منافع ملي و منطقه‎اي، نفوذ روزافزون خود را مطرح ساخته و به بخش مهمي از سياست خارجي تبديل شده‎است. با پيروزي انقلاب اسلامي ايران و متعاقب آن فروپاشي اتحادجماهير شوروي، عرصه‎اي عظيم براي سياستگذاران كشور جهت بسط حوزه نفوذ تمدن ايراني– اسلامي گشوده شد. علاوه بر اين، عضويت كشورهاي آسياي ميانه و قفقاز در اكو، فرصت بي‌نظيري براي ارتباط گسترده و تعميق روابط اجتماعي و فرهنگي ايجاد نمود. كشورهاي عضو اكو با داشتن توانمنديهاي اقليمي، اقتصادي و سياسي، از يك خاستگاه مشترك فرهنگي هم برخوردارند. اين مقاله در پي شناسايي راهبردهاي فرهنگي سياست خارجي و نشان دادن بخشي از داشته هاي مشترك فرهنگي و بايسته هاي همگرايي منطقه‎اي است تا با گسترش فرهنگ مشترك و جلوگيري از نابودي خرده ‎فرهنگهاي هريك از اعضا و فرهنگ بزرگ حاكم بر كل منطقه اكو، بهره هاي سياسي، اقتصادي و امنيتي هم به دست آيد و از رهگذر آن سياست خارجي كشور نيز بهره برداري لازم را صورت دهد.

In the age of “Globalization” and against the crushing pressure of global culture, focusing on cultural policies in national and regional level gains a special value. Nowadays, different methods and tools are applied in all corners of the world to guard and secure national and regional cultures. Cultural diplomacy is known and taking position and influence as a tool to secure national and regional interest, and became a significant part of foreign policy. By the victory of Islamic revolution of Iran and thereafter, the collapse of Soviet Union, a vast domain has been opened in front of policy makers to extend Iranian-Islamic cultural influence. More ever, the membership of CIS countries in Eco zone creates a unique chance to create a vast relation and deepen the socio-cultural interactions. Holding a set of geographical, economic and politic susceptibilities, members of Eco share a common cultural origin. This paper aims to recognize suitable cultural strategies of foreign policy and show some of common cultural inheritances and necessities of convergence amongst these countries, to achieve political, economic and security aims via expanding the common culture and avoiding termination of subcultures of Eco members