اثربخشي آموزش شادماني به روش شناختي ـ رفتاري بر كيفيت زندگي زناشويي مردان و زنان متاهل

The Effect of Happiness Training Based on Cognitive Behavioral Approach on Quality of Marital Life in Married Males and Females

هدف اين پژوهش بررسي تاثير آموزش شادماني به روش شناختي ـ رفتاري بر كيفيت زندگي زناشويي مردان و زنان متاهل شهر اصفهان بود. روش پژوهش نيمه‌تجربي و از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماري پژوهش همه افراد متاهل مراجعه‌كننده به مراكز خدمات روان‌شناختي و مشاوره شهر اصفهان در تابستان سال 1389 بود. روش نمونه‌گيري از نوع تصادفي ساده بود. از ميان مراكز مشاوره شهر اصفهان يك مركز انتخاب شد و 32 نفر از افراد مراجعه‌كننده به اين مركز به‌صورت تصادفي به‌عنوان نمونه انتخاب و در گروههاي آزمايش و گواه قرار گرفتند. افراد گروه آزمايش در 6 جلسه آموزش شادماني شركت كردند. از هر دو گروه پيش‌آزمون و پس‌آزمون به عمل آمد. ابزار پژوهش پرسشنامه كيفيت ادراك شده از ابعاد روابط زناشويي (فلچر، سيمپسون و توماس، 2000) بود. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه اين نوع آموزش شادماني بر كيفيت زندگي زناشويي به‌صورت كلي و بر زيرمقياس‌‌هاي رضايت از رابطه نزديك، صميميت، شور و هيجان جنسي، رضايت زناشويي و عشق موثر است (05/0P < )، ولي بر حيطه‌هاي تعهد و اعتماد تاثير معناداري نداشت. از آموزش شادماني به‌عنوان يكي از راههاي افزايش كيفيت زندگي زناشويي و جلوگيري از وقوع طلاق مي‌توان استفاده كرد.

The purpose of this study was to investigate the effect of happiness training based on cognitive behavioral approach on quality of martial life in married males and females in the city of Isfahan. The study is semi- experimental using pre-test and post-test with control group. The statistical population were married people who referred to psychology and counseling centers of Isfahan in summer 2010 (1389s.c.).Sampling method was simple random. One center of Isfahan counseling centers was selected randomly. Subjects were 32 males and females randomly selected and assigned to the control and experimental groups randomly. The experiment group participated in 6 sessions of happiness training. Both groups completed the pre-test and post-test measures. Participants responded to Perceived Marital Relationship Quality Components Inventory (Fletcher, Simpson & Thomas, 2000). The results of analysis of covariance indicated that this type of happiness training is effective on marital quality generally and on its subscales of satisfaction from intimacy, sexual desire, marital satisfaction and love (P < 0.05) but did not have a significant effect on commitment and trust. Happiness training can be used as a way of promoting marital life quality and a preventive method of divorce.