سنجش تاثير استقلال، مشاركت اجتماعي، و تحصيلات زنان بر تمايل به فرزندآوري (مطالعه موردي شهر سيرجان)

Womenʹʹs Autonomy, Education, Social Participation and Childbearing Intention in Sirjan City

ايران، در چند دهه اخير، افت شديدي را در ميزان باروري كل داشته است. نتايج مطالعات نشان مي‏دهد نقش زنان در اجتماع و توانايي تصميم‏گيري در امور خانواده از عوامل موثر بر رفتار باروري زنان است و استقلال زنان عامل مهمي جهت كنترل رفتار باروري زنان محسوب مي‌شود. مقاله حاضر، با استفاده از روش پيمايش، به بررسي رابطه برخي ابعاد استقلال زنان با تمايل به فرزندآوري زنان در شهر سيرجان، واقع در استان كرمان، مي‏پردازد. داده‏ها از طريق پرسشنامه از 400 زن همسردار داراي فرزند واقع در سنين باروري جمع‏آوري شده است. نتايج تحليل دومتغيره نشان مي‏دهد كه رابطه بين متغيرهاي استقلال و تمايل به فرزندآوري با كنترل متغيرهاي اقتصادي و اجتماعي (تحصيلات، مشاركت اجتماعي، و وضعيت اشتغال) معنادار نيست. همچنين نتايج تحليل رگرسيون لجستيك بيانگر اين است كه از ميان متغيرهاي مختلف، متغير تحصيلات زنان و مشاركت اجتماعي زنان نقش تعيين‌كننده‏اي در تبيين تغييرات متغير وابسته دارد؛ به گونه‏اي كه با افزايش اين دو عامل تمايل به فرزندآوري كاهش مي‏يابد. علاوه بر اين، دو متغير سن زنان و تعداد فرزندان در رابطه با متغير تمايل به فرزندآوري از قدرت تبيين بالايي برخوردارند. بدين لحاظ سياست‏هاي جمعيتي به منظور دستيابي به باروري بالاتر بايد به برنامه‏هايي معطوف گردد كه زمينه‏هايي را جهت هماهنگي بين فرزندآوري و ادامه فعاليت‏هاي زنان در حوزه آموزش عالي و مشاركت در امور اجتماعي هماهنگي به‌وجود آورد.

Like many developed and developing societies, Iran has experienced sharp fertility decline and reached below- replacement level fertility. As women have major role in childbearing, their empowerment and autonomy will lead to changes in their fertility behavior, and many studies have focused on various aspects of womenʹs’ autonomy and fertility. This paper examines the relationship between women’s autonomy and fertility behavior in Sirjan city. The data is drawn from the 2011 survey that collected information from around 400 women of reproductive ages (15-49) in Sirjan city in southeastern part of Iran. The results show that the relationship between women’s autonomy and fertility is insignificant when other social and economicindicators (i.e social participation, education and employment) are controlled. The results of the logistic regression analysis indicates that among all different variables, social participation of women and their education level are the strong determinants of dependent variable; as childbearing intention reduces with the rise in these two variables. Women’s age and children ever born are the other two important variables affecting childbearing intentions. The implication of the findings of this paper is that to facilitate childbearing for couples, policies should provide the opportunities for women to combine their education, social participation, and childbearing.