تاديب كودكان بزهكار در سايه فلسفه و كودك

Correction of Juvenile Delinquents in the Light of Philosophy and Children

نگراني راجع به مجازات حبس كه اين روزها به شدت فراگير شده، موضوع جديدي نيست. سلب آزادي و نگهداري مجرمان به دور از جامعه، ظاهراً ساده‌ترين راهي‌ست كه به فكر قانونگذار مي‌رسد؛ اما اين سوال پيش مي‌آيد كه آيا بهترين راه هم هست؟ جرم و مجازات مفاهيمي‌ست كه پيشينه‌يي به بلنداي زندگي انسان‌ها در روي زمين دارد و تناسب بين اين دو، كليد اصلي رعايت عدالت در اين راستاست. با اين حال ارزيابي روش‌هاي مجازاتي تعيين شده و تناسب موجود بين آنها آخرين چيزي‌ست كه ذهن قانونگذار را مشغول مي‌كند. جامعه اجتماعي كنوني آنقدر وسيع‌ شده كه ميزان اعمالي كه به نوعي تماميت و امنيت آن را به خطر مي‌اندازند، به همان نسبت وسعت يافته است. در اين ميان، مجرم، فردي‌ست كه از ارزش‌ها و هنجارهاي جامعه جدا شده و عليه آنها برخاسته است. اگر بخواهيم واقع‌گرا باشيم، بايد بپذيريم كه خيل زيادي از مجرمان امروز، با شرايطي دست و پنجه نرم مي‌كنند كه يا مجبور به شكستن اين هنجارها شده‌اند؛ مثل فقر شديد و يا در برخي موارد تصادفاً به اين وادي كشيده شده‌اند. مجرماني از اين دست، حالت خطرناك يك مجرم ضد اجتماعي را ندارند بلكه صرفاً به دنبال راه فراري از موقعيت اسفبار خود هستند كه به خاطر انحراف در اهداف، به مسير جرم و جنايت كشيده شده‌اند. در عين حال، حبس به عنوان يك شيوه مجازاتي آثار سويي دارد كه از چشم هيچ‌كس پوشيده نيست. از آنجا كه كودكان بيصداترين قربانيان اين روش هستند شايد زمان آن باشد كه خلا‌قيت به خرج داده و راهي مناسب، بدون عواقب و موثر پيشنهاد دهيم. راهي كه احتمال برگشت به مجازات را كمتر كند نه اينكه به آن دامن بزند! تذكر اين نكته ضروري به نظر مي‌رسد كه مجازات به امثال حبس و ديه محدود نمي‌شود بلكه امروزه به عنوان ابزاري براي ارضاي هدف اصلا‌حي آن، هرگونه روشي را در بر مي‌گيرد كه به مجرم كمك كند تا راه درست را در پيش گيرد. براي مثال، مواردي از آرا قضات موجود هستند كه حكم به نوشتن جريمه يا نوشتن يك مقاله بجاي گذراندن دوره حبس داده‌اند و اين روش، ورود به يك دوره جديد مجازاتي را نويد مي‌دهد. نبايد فراموش كرد كه براي اصلا‌ح رفتار بايد به اصلا‌ح فكر پرداخت. كودكان بدون شك، آينده هر جامعه هستند و صرف وقت براي اصلا‌ح تفكر و به دنبال آن، رفتار آنها بدون نتيجه نخواهد ماند. با اين تعاريف، بكارگيري برنامه «فلسفه و كودك» براي به سلا‌مت گذراندن كودك از اين وادي، شايسته به نظر مي‌رسد. كودكان بزهكار بيشتر از هر كودك ديگري نياز به اين توجه مضاعف دارند، تاكاري كه والدين انجام نداده‌ يا از پس آن بر نيامده‌اند را جبران كند. بنابرين يا بايد مجازات كلا‌سيك را كنار گذاشت و كودكان بزهكار را تشويق به حضور در اين كلا‌سها كرد يا راهي باقي نمي‌ماند جز اينكه به گنجاندن اين كلا‌سها در كانون اصلا‌ح و تربيت بسنده كرده و اميدوار بود كه از وخامت آن بكاهد.

The concern about imprisonment, which has become increasingly common now, is not a new problem. Denying freedom to criminals and keeping them out of society is apparently the simplest solution that comes to the minds of legislators in order to protect people against them. However, the question is if it is the best way or not. As a method of punishment, imprisonment has some side-effects, which are not hidden to anyone. Since children are the most defenseless victims of this method, perhaps it is now the right time to suggest a more effective and appropriate way without any further harmful consequences. This should be a way that decreases the possibility of committing crimes in the future rather than increasing it. It is necessary to emphasize that punishment is not limited to imprisonment and payment of blood money; rather, presently it refers to any corrective method that helps criminals to follow the right path. For example, there are cases in which judges have decreed the writing of a paper instead of serving time in prison. Such verdicts herald the beginning of a new era in punishment. We should not forget that, in order to correct behavior, we initially need to correct thought. Undoubtedly, children create the future of each society, and spending time on correcting their thoughts and, following it, their behavior will certainly be fruitful and constructive. Given the above explanations, it is advisable to employ the “Philosophy and Children” program in order to help juvenile delinquents to leave the process of punishment safely behind. More than any other child, these children need this extra attention so that what their parents did not do or fail to do for them is compensated for.