شكوه سياوش در آيينه عرفان

Siyāvash: A Mystic Character

سياوش يكي از محبوب‌ترين و مظلوم‌ترين قهرمانان شاهنامه است كه در اين داستان نقش يك قرباني بي‌گناه و مقدس را بازي مي‌كند. داستان سياوش در زمره داستان‌هاي پهلواني و عارفانه شاهنامه است كه در آن، پهلواني و عرفان به سختي با يكديگر درآميخته‌اند. سياوش در مسيرِ داستان، سير و سلوكي عارفانه دارد، يعني همان رسيدن از مرحله طلب تا فنا كه در حقيقت عبارت است از نجاتِ نفس انساني و اميال بشري. بنابراين، چهره او سيماي يك سالك واصل است و مجموعه كراماتش مانند گذشتن از آتش و پيشگويي‌هاي او درباره اتفاقات پس از مرگش كه چهارده سال بعد محقق مي‌شود، قداست سياوش را تا سرحد پيامبرگونه بودن بالا مي‌برد. اين داستان كه در حقيقت نمايشي بس تلخ از مظلوميت سياوش است، در ذهن خواننده خود از سياوش الگويي پهلواني، ديني و عرفاني مي‌سازد و خوي و خصلت او در اين داستان، تصويري از انسان كامل را به ياد آدمي مي‌آورد

Siy?vash, a character in Ferdowsiʹs epic, Sh?hn?meh, was the son of Kai Kavoos, king of Iran, Due to the treason of his stepmother, Sud?beh, Siy?vash self-exiled himself to Turan where he was killed innocently by order of the Turanian king, Afr?si?b and was later on avenged by his son, Kai Khosrow. Siy?vash is one of the beloved characters in Sh?hn?meh who was wronged, and is a symbol of innocence in Persian Literature. In a sense he has a mystic character, a holly traveler (S?lek) who travels from the stage of spiritual quest (talab) to the stage of annihilation (fan?). He passes safely through fire, can prophesy the things to happen fourteen years after his death, and reminds us of the anthropos teleios (Perfect Man).