آسيب‌شناسي روش‌هاي جمع‌آوري داده در مطالعات زباني: گامي به‌سوي بومي‌سازي روش تحقيق در ايران

An Investigation into Data Collection Methods in Language Studies: A Movement towards Localizing Research in Iran

با توجه به نقش مهم و اساسي فرهنگ در نحوه تفكر، استنباط و استنتاج افراد يك جامعه، پژوهش حاضر در نظر دارد تا با كنكاش و واكاوي در مفهوم فرهنگ، به بررسي تفاوت‌هاي فرهنگي در دنياي غرب و ايران پرداخته و نشان دهد برخي از روش‌هاي گردآوري داده، ممكن است مناسب بافت ايران نباشند و گاهي به اشتباه توسط پژوهشگران و دانشجويان ايراني مورد استفاده قرار گيرند. پژوهش‌ها نشان مي‌دهند فرهنگ ايراني نسبت به فرهنگ غربي داراي ويژگي هاي: غيرمستقيم، ارتباطي، چند‌وجهي، بافت- محور، تواضعي و استقرايي مي‌باشد. اين ويژگي‌ها باعث مي‌شود استفاده از برخي ابزار پژوهشي مانند پرسش‌نامه، بلند بلند فكر كردن در حين انجام فعاليت، حل مسيله و دفترچه خاطرات در بافت فرهنگي ايران مناسب به‌ نظر نرسند و از اعتبار و روايي كافي برخوردار نباشند. در پايان، نتايج حاصل را در بافت پژوهشي ايران مورد بررسي و واكاوي قرار داديم و پيشنهاد‌هايي براي تحقيق بيشتر ارايه نموديم.

Given the important and fundamental role of culture in the way of thinking and reasoning of individuals in a society, this study intends to investigate the concept of culture in order to explore the cultural differences between the West and Iran, and to show that some data collection methods are not suitable for the context of Iran, which are wrongly utilized by Iranian researchers and students. In comparison with the West, the Iranian culture is considered to be indirect, relational, multiple, context-driven, modest, and inductive. These features put the application of some research tools such as questionnaires, retrospection (a kind of thinking aloud technique), and diaries (a research technique for collecting personal experiences of individuals) into question in the Iranian context. In the end, the results are analyzed and discussed in the context of Iran, and some suggestions are made for further research.