آزادي معقول و دموكراسي اجتماعي

Rational Freedom and Social Democracy

اين مقاله ضمن كالبدشكافي مفهوم «دموكراسي» در ادبيات كلاسيك غرب، در سه برش تاريخي در فلسفه سياسي يونان باستان، فلسفه سياسي مسيحي و دوره جديد، نشان مي‌دهد كه چرا و چگونه دموكراسي در فلسفه سياسي غرب مفهومي معطوف به غايتي آرماني است. به عبارت ديگر، اين مقاله، با شالوده‌شكني مفهوم دموكراسي به مثابه ابزار يا روشي براي جمهور و با نگاه به دموكراسي از منظر دموكراسي اجتماعي، به‌عنوان مفهومي ايده‌آل، بر آن است تا نشان دهد دموكراسي پيش از آنكه وابسته به شكل جمهور باشد، معطوف به محتوايي است كه آرمان آن جز با آزادي معقول به‌دست نمي‌آيد. خويش‌كاري افلاطون و نوع‌دوستي ارسطو و شريعت‌مداري اهل كليسا، هيچ‌يك به لحاظ محتوي، با آنچه كه در دوره جديد و پس از ظهور هابز و لاك، به‌عنوان «ليبراليسم» خوانده شده، تفاوت ماهوي ندارند. آنچه كه تحت عنوان ليبراليسم و يا دموكراسي ليبرال قرايت مي‌شود، مسيله‌اي محتوايي و نه شكلي است كه مي‌تواند در آراي فيلسوفان قديم مورد بازخواني مجدد و در آراي فيلسوفان جديد بازتفسير شود.

Dissecting the concept of democracy in the classic literature of the West in three historical sections of the political philosophy of ancient Greece, Christian political philosophy and political philosophy of modern age, the present paper demonstrates why and how democracy in the political philosophy of the West bears a meaning that is directed towards an ideal end. In other words, by dissecting the concept of democracy as a means or method for republic and by looking at democracy in the eyes of social democracy, it seeks to show that before its association to the form of the republic (community), democracy is related to a content whose ideal can be achieved by nothing but rational freedom. This paper seeks to demonstrate that Platoʹs theory of dutifulness, Aristotleʹs theory of humanitarianism and divine law-orientation which church members advocate are not essentially different from what is known as liberalism in modern time and after the formulation and of Hobbes and Lockeʹs theories, in terms of their content. What is referred as liberalism or liberal democracy is something which has to do with content not with form, and so it can be reread in previous philosophersʹ view and reinterpreted in modern philosophersʹ view.