تاثير نمايه‌ي توده‌ي بدن، نسبت دور كمر به باسن و مجموع آن‌ها در پيش‌بيني خطر بروز سكته‌ي قلبي در مردان: مطالعه‌ي قند و ليپيد تهران

Comparing the Predictability of BMI and WHR, both Independently and Combined, for Occurence of MI in Males: TLGS

مقدمه: چاقي از جمله عوامل خطرساز ماژور بيماري‌هاي قلبي ـ عروقي به ويژه سكته‌ي قلبي مي‌باشد. پژوهش حاضر با هدف مقايسه‌ي BMI، WHR و تركيب آن‌ها در پيش‌بيني خطر سكته‌ي قلبي در مردان انجام گرفت. مواد و روش‌ها: از مجموع 5183 نفر با سن بالاتر از 30 سال در مطالعه‌ي قند و ليپيد تهران، 2206 نفر (5/42%) مرد بودند كه به طور ميانگين 7/6 سال مورد پي‌گيري قرار گرفته بودند. دو شاخص BMI وWHR به نرمال استاندارد تبديل، سپس با هم جمع شدند، و متغير جديد (متغيرZ) تعريف گرديد. داده‌ها با استفاده از رگرسيون خطرات نسبي Cox تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: از 2206 مرد مورد بررسي، 53 نفر دچار سكته‌ي قلبي شده بودند كه ميزان بروز ساليانه‌ي سكته‌ي قلبي 390 در 100000 نفر برآورد گرديد. خطر نسبي (RR) سكته‌ي قلبي در مرداني كه بالاتر از چارك سوم BMI و WHR بودند به ترتيب 7/2 و 9/3 برابر بيشتر از مرداني بود كه در چارك اول بودند (01/0P < ). رگرسيون خطرات نسبي COX با حذف متغير مخدوش‌كننده‌ي سن نشان داد WHR شاخص بهتري نسبت به BMI در پيش‌بيني خطر سكته‌ي قلبي در مردان است. مدل رگرسيون خطرات نسبي COX نشان داد متغيرZ (تركيب دو شاخص BMI وWHR) با دقت بيشتري مي‌تواند خطر بروز سكته‌ي قلبي در مردان را پيش‌بيني نمايد، به طوري كه با افزايش هر واحد به نمرات Z احتمال بروز سكته‌ي قلبي 29% افزايش مي‌يابد. نتيجه‌گيري: تركيب دو شاخص WHR و BMI شاخص مهم‌تري نسبت به WHR و BMI به تنهايي در پيش‌بيني خطر سكته‌ي قلبي است.

Introduction: Obesity is one of the major risk factors for cardiovascular diseases and myocardial infarction (MI). The current study aimed to compare BMI, WHR, both independently and combined, in predicting risk of MI in men. Materials and Methods: Of 5183 TLGS participants, aged over 30 years, 2206 (45.5%) were men. Mean follow up time was 6.7 years. WHR and BMI were converted to standard normal distribution and then combined and a new variable (Z score) was defined. Data analyzed by using Cox proportional hazard regression. Results: MI occurred in 53 participants during follow up. The incidence rate of MI was 390 in 100000 people. Relative risk (RR) of MI for men with BMI and WHR above the third quartile were 2.7 and 3.9 times higher than those with BMI and WHR in first quartile (P < 0.01). Cox proportional hazard regression showed that WHR adjusted for age is a better index than BMI in predicting risk of MI amongst men. Combination of BMI and WHR could predict risk of MI in men with more accuracy compared to each of the BMI and WHR variables alone. Cox proportional hazard regression showed that with each increasing unit of Z score, the risk of MI increases 29%. Conclusion: A combination of WHR and BMI has higher predictability for MI risk than either WHR or BMI per se.