تاملي بر مناسبت فرهنگ، زبان و آموزش زبان

Reflecting on Relevance of Culture, Language and Second Language Education

رابطه فرهنگ با زبان از دير باز مورد بحث بوده و مطالب موافق و مخالف زيادي درباره آن نوشته شده است. درباره تعريف فرهنگ، نظريات متعدد و گاه متناقضي وجود دارد. اكتسابي بودن، راه و رسم زندگي جامعه بودن و برخي به عنوان عاداتي كه يك انسان به عنوان عضو جامعه اخذ مي‌كند، تاكيد دارند. از سوي ديگر زبان به عنوان يك پديده اجتماعي باعث رشد شاخه‌اي از زبان‌شناسي به نام «جامعه‌شناسي زبان» شده است. در اين ديدگاه، يادگيري يك زبان جديد به فراگيري دستور زبان، واژگان و نظام آوايي آن زبان محدود نمي‌شود؛ بلكه، يادگيري زبان جديد به «تلاش براي مشاركت اجتماعي در فرهنگ جديد» تبديل شده است. يعني، راهبردهاي اجتماعي در زبان‌آموزي اهميت دارند. زبان يك فرايند شناختي و اجتماعي است و ما از طريق هم‌كنشي با ديگران و تلاش ذهني آگاهانه آن را فرا مي‌گيريم. در اين مقاله بيش‌تر به نوعي ديگر از زبان مي‌پردازيم كه به يادگيري، آموزش و فرهنگ سروكار دارد. زبان به عنوان جز ضروري و سازنده فرايندهاي آموزشي در كلاس درس و جامعه شناخته مي‌شود و از عمده‌ترين‌ ابزارهاي تهيه و تنظيم محتوا در همه ‌موضوعات ‌درسي ‌است. به عبارت ديگر مي‌خواهيم بدانيم آموزش و يادگيري زبان چگونه با مسيله فرهنگ مرتبط است و مناسبت اين دو چيست؟ مي‌توان نتيجه گرفت كه مطالعه فرهنگ با مطالعه زبان، ‌قابل مقايسه است چرا كه زباني را كه زبان‌آموزان مي‌خواهند بياموزند ممكن است به دليل علاقه به فرهنگ آن زبان باشد. امّا اين باور كه شناخت به وسيله زبان گفتار و يا نوشتار از شخصي به شخص ديگر منتقل مي‌شود، زبان را به پديده‌اي منفعل و غيرقابل‌انعطاف تبديل مي‌كند. در حالي كه امروزه مفاهيم شناخت و زبان از حالت منفعل خود خارج شده و به مفاهيمي قابل تغيير و تحول تبديل شده است. در اين صورت است كه روند آموزش و يادگيري زبان طبيعي‌تر به نظر مي‌رسد؛ و اين به معناي تغيير از فرايندي ساختارگرايانه به مفهومي كنشي مي‌باشد كه در آموزش زبان دوم رواج بيشتري يافته است.

The role of culture in foreign language education has been long discussed and has a large opposing. Being acquired, way of life and habits is further emphasized. The language as a social phenomenon, called the sociology of language. From this point of view learning a new language is not limited to vocabulary and phonetic system of language but has become a "quest for social participation in the new culture". Language is a cognitive and social process. In this article, weʹll talk more about another kind of language learning which deals with teaching, that we say linguistic training. Language is recognized as an essential component and manufacturer of educational processes in the classroom and also is the main instrument of course content. We want to know how teaching and learning a second language is associated with the culture. The main evidence that we cannot separate culture and language from each otherʹs is learning. Learning does not occur unless we are familiar with the culture of that language is used in. Actually the difference is mainly due to the role of teacher and student learning, not teaching methods. Relationship between language and culture has a large impact on teaching and this is what the teacher is required to pay more attention to it. New perception of the relationship between these two categories, has led second language theorists to a different approach. Until today we are witnessing more than 40 theories about second language education. In most countries, foreign language training forms part of general education. And even in some countries, second language education begins from primary school starts. It is assumed that learning a foreign language should begin from the intersection point of two cultures and this represents a shift from structuralism to advocates