اثر محدوديت درماني اجباري در بهبود عملكرد دست بيماران سكته مغزي: مرور ادغام يافته

Effects of Constraint- Induced Movement Therapy (CIMT) on improvement of upper-limb and hand function in stroke patients: an integrative review

مقدمه و اهداف هدف از محدوديت اجباري، پيشرفت استفاده از اندامي است كه به دنبال سكته مغزي دچار اختلال عملكردي شده است. در محدوديت اجباري براي درمان اندام فوقاني، اندام كمتر آسيب ديده براي چندين ساعت در روز به مدت 2 هفته متوالي محدود مي شود. هدف از اين مطالعه بررسي اثر محدوديت اجباري در بهبود عملكرد دست بيماران سكته مغزي با استفاده از مرور مقالات چاپ شده در بين سالهاي 2000 تا 2013 است. مواد و روش ها روش مرور ادغام يافته براي بررسي مطالعاتي كه در زمينه اثر بخشي محدوديت درماني اجباري در بهبود عملكرد دست بيماران سكته مغزي در بين سالهاي 2000 تا 2013 صورت گرفته انجام شد. در اين مرور سايت هاي ايراني SID و Magiran و سايت هاي خارجيPedro- OT BibSys- OT seeker- OTDbase- Science direct- Pub med- Elsevier مورد بررسي قرار گرفتند و براي آناليز محتواي مقالات از رويكرد كيفي استفاده شد. نتيجه گيري بالغ بر 268 مقاله در زمينه سكته مغزي و عملكرد اندام فوقاني يافت شد. 200 مقاله به دليل عدم همخواني موضوعي و پرداختن به روشهاي مختلف بهبود عملكرد اندام فوقاني مانند: دارويي ، فيزيوتراپي و رويكردهاي كاردرماني حذف شد. 68 مقاله باقي مانده در زمينه بهبود عملكرد دست بيماران سكته مغزي بودند كه از اين تعداد، 43 مقاله اختصاصاً به بررسي حركت درماني ناشي از محدوديت پرداخته بودند از بين آنها 9 مقاله به دليل انجام محدوديت درماني در بيماراني غير از سكته مغزي مانند فلج مغزي، ضربه هاي مغزي و انجام آزمايش روي موش آزمايشگاهي از مطالعه خارج شدند. نهايتاً 36 مقاله با توجه به معيار هاي ورود انتخاب شدند. اين مرور با تجميع نتايج مطالعات انجام شده نشان داد كه محدوديت درماني در همه مراحل حاد، تحت حاد و مزمن بيماري با پيش فرض وجود حركات اكستنشن اكتيو در انگشتان و مچ و حركات پسيو حداقل 90 درجه فلكشن و ابداكشن در شانه و 45 درجه چرخش خارجي شانه و 45 درجه سوپينيشن و پرونيشن در ساعد و داشتن عملكرد شناختي مناسب(ارزيابي عملكرد شناختي MMSE=20 to 24 ) قابل اجراست و نسبت به درمانهاي روتين توانبخشي در بهبود توانايي هاي عملكردي اندام فوقاني بيماران سكته مغزي و غلبه بر سندرم عدم استفاده آموخته شده موثرتر است. ولي تاثير آن در كينماتيك حركات و كيفيت زندگي نياز به بررسي هاي بيشتري دارد. واژگان كليدي سكته مغزي، عملكرد دست ، محدوديت درماني اجباري اندام فوقاني و مرور ادغام يافته

Background and Aim: The aim of constraint-induced movement therapy (CIMT) is improving use of the upper limb that is functionally impaired after stroke. In CIMT to treat the use of upper limb impairment, application of the less severely affected arm is restricted for many hours each weekday over 2 consecutive weeks. The aim of this study was to investigate the effects of constraint-induced movement therapy on improvement of upper limb and hand function in stroke patients by integrative review of published articles since 2000- 2013. Materials and Methods: An integrative review of published articles regarding the effectiveness of constraint- induced movement therapy in promotion of hand function in stroke patients since 2000- 2013 was used in this study. We reviewed Iranian databases such as SID and MagIran and foreign databases such as Pedro, OT Bib Sys, OT seeker, OTD base, Sciencedirect, Pubmed, Elsevier. We used a qualitative approach for content analysis. Results: Over 268 papers were found regarding stroke and upper limb function, 200 articles of those used different ways to improve upper limb function, such as medication, physiotherapy, occupational therapy approaches and were rejected, the remained 68 articles were dedicated to the study of constraint- induced movement therapy. Among these articles, 43 papers were about the effects of constraint induced movement therapy on development of upper extremity. 9 articles were excluded due to using of Constraint Induced Movement Therapy on head injury patients and lab rat. Finally, 36 articles were selected according to the criteria of entry. Conclusion: The aggregate results of a review of studies showed that constraint induced movement therapy improves function of upper extremity at every stages of stroke (acute, sub acute and chronic) with a prerequisite of having active extension of wrist and finger, passive 90 ° flexion and abduction and 45°external rotation of the shoulder, 45° pronation and supination and having good cognitive function (MMSE =20 to 24). This method is more effective than traditional rehabilitation method in improving upper extremity functional abilities of stroke patients and overcoming the learned nonuse syndrome. But its impact on quality of life and movement kinematics requires further investigations. Key words: stroke, hand function, constraint-induced movement therapy, integrative review