بررسي نمود اگزيستانسياليسم در شعر خليل حاوي

Examination of existentialism in Khalil Havi poem

اين مقاله قصد دارد تا نمود اگزيستانسياليسم را در اشعار خليل حاوي مورد بررسي قرار دهد. سروده هاي خليل حاوي به روشني، بازگو كننده حال پريشان او و ترسيم گر ژرفاي نوميدي در نگاهش نسبت به سرانجام انسانِ آواره در هستي است؛ سروده هايي كه به زيباترين شكل ممكن، تصويرگرِ رنج جانكاه اگزيستياليستي است كه خويش را در حلّ معمّاي هستي ناتوان يافته و در اين تيره خاكداني كه زمينش مي نامند، جز آواي بلند مرگ، چيز ديگري نمي شنود و زمزمه هاي حوّاي ذهنش نيز برآن است تا او را به خوابي ابدي فرو برد. مهم ترين مولفه هايي كه در اين جستار به عنوان مدار اصلي بازكاوي انديشه هاي اگزيستانسياليستي در شعر خليل حاوي مورد توجه قرار گرفته اند، عبارت اند از: مرگ انديشي و هراس از مرگ در ذهن خليل حاوي، رابطه ميان مرگ و گناه، رابطه ميان پريشاني و نگراني با احساس گناهكاري، توجّه به زمان به عنوان محور اصلي بودن هستنده در جهان و سرانجام، نمود احساس بي قراري و نا امني در جهان كنوني.

Khalil Havi who plays the symphony of Arab suffering and narrates the story of their permanent degeneration and exile, was born in 1919 in Shewir in Lebanon. In this article the authors analyze the appearance of existentialism in some of his poems which reflect beautifully the pain of an existentialist who is unable to solve the puzzle of existence in this muddy soil called earth where nothing is heard except the loud melody of death and his humming images try to lull him into an eternal sleep.This research considers the main axes of existential thoughts what does Havi refe as follows: thinking about death and death phobia in Khalil Havi’s mind, the relation between death and sin, the relation between distress and worry, some and sinful acts, considering time as the main axis of the existence in the world and finally the agitation and insecurity sense in the formative world.