رابطه بين اميد با يادگيري خود نظم يافته و رضايت مندي از تحصيل در بين دانشجويان

the relationship between hope with self regullated learning and educational satisfaction

هدف پژوهش حاضر به بررسي رابطه بين اميد با يادگيري خود نظم يافته و رضايت مندي از تحصيل مي پردازد. از ميان همه دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي كه در سال تحصيلي 91-1390 مشغول به تحصيل بوده اند تعداد 264 نفر از دانشجويان (151 دختر و 113 پسر) به شيوه نمونه برداري طبقه اي تصادفي انتخاب و دو مقياس يادگيري خودنظم يافته (1995) و رضايت مندي از تحصيل (2001) و پرسشنامه اميد سيمپسون (1999) بر روي آنها اجرا شد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از رگرسيون چند متغيري استفاده شد. نتايج نشان مي دهد بين مولفه هاي اميد(روابط اجتماعي، تحصيل، روابط رمانتيك، روابط خانوادگي، شغل و اوقات فراغت) با يادگيري خود نظم يافته و رضايت مندي از تحصيل رابطه معنادار وجود دارد. متغير اوقات فراغت، شغل و تحصيل از مولفه هاي اميد مي تواند يادگيري خودنظم يافته را پيش بيني نمايد. دو مولفه تحصيل و اوقات فراغت از مولفه هاي اميد مي تواند رضايت مندي از تحصيل را پيش بيني نمايد.

This purpose of this study is considers of relationship between hope with self-regulated learning and educational Satisfaction. Among all the Beheshti University students who were enrolled in the 91-1390. 264 students(151 girls and 113 boys) that were selected stratified random sampling method. Two-scale self-regulated learning (1995) and education satisfaction (2001) and questionnaire Hope Simpson(1999) were administered on them and they were statistically analyzed by use of multiple regression. The results showed there is significant relationship between hope components (social relations, education, romantic relationships, family relationships, employment and leisure time) with self-regulated learning and educational Satisfaction. Predicting Components hope with self-regulated learning showed, Variables leisure time, job and education can to predict self-regulated learning. Predicting Components hope with educational Satisfaction showed,Variables education and leisure time can to predict educational Satisfaction.