الگوي درماني آمبليوپي چشم‌پزشكان و اپتومتريست‌ها در بيست و دومين كنگره سراسري چشم‌پزشكي 1391

Patterns of Amblyopia Treatment Employed by Iranian Ophthalmologists and Optometrists in XXII Annual Congress of the Iranian Society of Ophthalmology

هدف: مقايسه الگوي درماني آمبليوپي چشم پزشكان اطفال و اپتومتريست‌ها با چشم‌پزشكان عمومي و فلوشيپ‌هاي رشته ديگر در بيست و دومين كنگره سراسري چشم‌پزشكي در سال 1391 روش پژوهش: اين مطالعه مورد- شاهدي در زمان برگزاري كنگره ساليانه چشم‌پزشكي 1391 توسط پرسشنامه‌اي حاوي اطلاعات دموگرافيك و 20 سوال بسته چندگزينه‌اي از مطالعات Amblyopia Treatment Study و با حضور چشم‌پزشكان عمومي، فلوشيپ‌ها و اپتومتريست‌ها صورت گرفت. سوالات در 7 گروه اساسي دسته‌بندي و نمره كل از 100 محاسبه گرديد. شركت‌كنندگان در رابطه با درمان آمبليوپي به دو گروه مورد (اپتومتريست‌ها و فلوشيپ‌هاي اطفال) و شاهد (چشم‌پزشكان عمومي و فلوشيپ‌هاي رشته‌هاي ديگر) براي مقايسه نمرات تقسيم شدند. اطلاعات ناكافي، متوسط و خوب به ترتيب با نمرات كم‌تر از 50، بين 50 تا 70 و بالاتر از 70 نشان داده شد. يافته‌ها: تعداد 409 نفر در اين مطالعه شركت كردند كه 129 نفر اپتومتريست، 24 نفر فلوشيپ اطفال و 256 نفر چشم‌پزشك عمومي و يا فلوشيپ رشته‌هاي ديگر بودند. ميانگين نمرات گروه مورد در تمام گروه سوالات درماني بيش‌تر از شاهد بود كه در 5 گروه (بستن چشم، آتروپين، درمان كودكان 17-7 سال، عينك تنها و عود) نيز اين تفاوت معني‌دار بود. كم‌ترين اطلاع از چگونگي تجويز آتروپين و بيش‌ترين اطلاع از بهبود ديد با تجويز عينك تنها بود و در بقيه موارد نمرات در حد 50 درصد بود. عضويت در هيات علمي و تعداد مراجعين آمبليوپ در هفته رابطه‌اي با نمره شركت‌كنندگان نداشت و ميانگين نمرات خانم‌ها در تمام موارد به جز چگونگي تجويز آتروپين و ميزان عود آمبليوپي بالاتر از آقايان بود . نتيجه‌گيري: با توجه به اطلاعات متوسط شركت‌كنندگان از روش‌هاي درماني جديد ATS، بهتر است در بازآموزي‌هاي آينده به درمان‌هاي جديد آمبليوپي كه شايع‌ترين اختلال چشمي اطفال به شمار مي‌رود بيش‌تر پرداخته شود تا الگوي درماني آمبليوپي چشم‌پزشكان ما با نتايج مطالعات ATS مطابقت بيش‌تري داشته باشد.

Purpose: To compare amblyopia treatment knowledge employed by pediatric ophthalmologists and optometrist with general ophthalmologists and other ophthalmic fellowships in 2012. Methods: This cross-sectional study was performed during the Iranian Society of Ophthalmology annual meeting in 2012 through a questionnaire containing demographic information and 20 closed-answer questions based on ATS’ results. The questions were classified into seven categories and the correct score sum was 100. For comparing the scores, optometrists and pediatric ophthalmologists were considered as the case group (153), while other practitioners (general ophthalmologists and other subspecialists) were regarded as the control group (305). Inadequate, fair and good knowledge criteria were considered by scores of < 50, 50 to 70 and > 70 respectively. Results: Overall, 409 participants completed the questionnaire including 24 pediatric ophthalmologists and 129 optometrists as case group and 256 as control group. Mean scores of the case group were significantly higher than the control group in all 7 categories and in 5 of them thedifferences were statistically significant. The worst and best scores were related to atropine (12%) and visual acuity improvement with glasses (93%), respectively. Scores for answers to other questions were about 50%. There was no relationship between having an academic appointment or the number of amblyopia referral per week and the level of knowledge. In all categories except prescription of atropine and recurrence mean score of females are higher than male participants. Conclusion: Based on the results of the current study, knowledge about amlyopia therapy seems to be fair overall and can be improved by better education. We suggest planning more CME courses focusing on updates of amblyopia treatment.