اثربخشي 8 هفته تمرين ايروبيك و دستكاري دارويي بر شاخص هاي متابوليك در زنان مبتلا به ديابت نوع 2

The effectiveness of 8-week aerobic exercise and drug modification on metabolic indices in women with type 2 diabetes

زمينه: هدف اين پژوهش بررسي آثار تمرين با و بدون دستكاري دارويي بر ميزان برخي از متابوليت ها و سوبستراهاي خون در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش ها: 49 زن مبتلا به ديابت نوع 2 به‌طور تصادفي به 4 گروه تمرين-داروي كامل، تمرين-نيمه دارو، بي تمرين-داروي كامل، و بي تمرين-نيمه دارو تقسيم شدند مداخله تمريني شامل 8 هفته سه جلسه اي فعاليت ايروبيك بود. گلوكز خون ناشتا، گلوكز 2 ساعت بعد از وعده غذايي، تري‌گليسيريد، كلسترول، كلسترول LDL و HDL، اوره و كراتينين پيش و پس از مداخله در 4 گروه اندازه گيري شد. يافته ها: در گروه تمرين-داروي كامل، كاهش معنا داري در گلوكز ناشتا، گلوكز دو ساعت بعد از وعده غذايي، تري‌گليسريد و اوره مشاهده شد. در گروه تمرين-نيمه‌دارو فقط گلوكز ناشتا كاهش معنادار داشت. در گروه بي تمرين-داروي كامل افزايش گلوكز ناشتا، گلوكز 2 ساعت بعد از وعده غذايي و اوره معنادار بود. در گروه بي تمرين-نيمه دارو افزايش معناداري در گلوكز ناشتا، گلوكز 2 ساعت بعد از وعده غذايي، تري‌گليسريد و كراتينين مشاهده شد. نتيجه گيري: فعاليت بدني در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 مي تواند بهبود كنترل قند خون و كاهش سطح تري‌گليسريد و اوره را در پي داشته باشد. بهترين نتيجه، زماني حاصل مي شود كه فعاليت بدني با مصرف كامل داروهاي تجويزي همراه باشد. مصرف دارو به‌تنهايي نمي تواند كمكي در بهبود وضعيت شاخص هاي متابوليك اين دسته از بيماران داشته باشد و انجام فعاليت هاي بدني مناسب در فرآيند درمان بسيار مهم است. از طرفي كاهش دوز داروي مصرفي بدون تمرين بدني مي تواند عواقب وخيمي براي بيماران ديابتي نوع 2 داشته باشد.

Background: The purpose of this study was to investigate the effects of aerobic training with and without drug modification on some blood metabolites and substrates in women with type 2 diabetes. Methods: Forty-nine women with type 2 diabetes were randomly divided into four groups as following: training-full drug, training-half drug, no training-full drug, and no training-half drug. Training intervention included three aerobic activities per week for eight weeks. Fasting blood glucose, blood glucose 2h after meal, triglyceride, cholesterol, LDL, HDL, urea, and creatinine were measured before and after intervention in all groups. Results: In the training-full drug group, fasting blood glucose, blood glucose 2h after meal, triglyceride, and urea decreased significantly after the intervention. In the training-half drug group, the only significant change was a decrease in fasting level of blood glucose. In the no training-full drug group, significant increases were observed in fasting blood glucose, blood glucose 2h after meal, and urea. In the no training-half drug group, fasting blood glucose, blood glucose 2h after meal, triglyceride, and creatinine increased significantly. Conclusion: Physical activity can lead to better control of blood sugar, decreased urea and triglyceride levels in women with type 2 diabetes. Optimal results will be obtained if the training be conducted in conjunction with the full drug intervention. Drug treatment alone, could not help this patients regarding metabolic indices. A proper physical training is important in the treatment process. However, reduction in drug use, without any training could have harmful consequences for these patients.