اثربخشي رفتار درماني گروهي و گروه درماني شناختي- رفتاري بر ميزان لغزش و ماندگاري در درمان بيماران وابسته به مواد افيوني تحت درمانMMT

The effectiveness of behavioral and cognitive-behavioral group therapy on the laps rate and persistence in the treatment of patients with opioid dependency under the treatment of MMT

زمينه: لغزش يكي از چالش‌هاي مهم در درمان وابستگي به مواد بوده كه منجر به عود مي‌گردد. هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي رفتار درماني گروهي و گروه درماني شناختي- رفتاري بر ميزان لغزش و ماندگاري در درمان بيماران وابسته به مواد افيوني تحت درمان MMT بود. روش‌ها: در يك طرح نيمه‌تجربي، از بين 108 نفر بيمار مرد مراجعه‌كننده به كلنيك دولتي درمان نگه‌دارنده با متادون شهرستان گناباد بر اساس ملاك‌هاي ورود به پژوهش 66 نفر انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل قرار گرفتند. دو گروه آزمايش طي 12 جلسه يك‌ساعته هفتگي تحت درمان گروهي قرار گرفتند. گروه كنترل فقط مداخلات انفرادي روتين كلنيك را دريافت نمود. آزمودني‌ها با شاخص مصرف مواد افيوني (OTI) و چك‌ليست ميزان غيبت و لغزش، پيش از درمان، پس از درمان و پايان پيگيري 6 ماهه ارزيابي شدند. داده‌ها با آزمون‌هاي تحليل واريانس يك‌طرفه، t و خي دو تحليل شد. يافته‌ها: هر دو رويكرد رفتار درماني گروهي و گروه درماني شناختي-رفتاري نسبت به مداخلات انفرادي روتين در كاهش ميزان لغزش در مرحله پس از درمان (0001/0=P)، پس از 6 ماه پيگيري (001/0=P) و ماندگاري در درمان (0001/0=P)، موثرتر بود. همچنين گروه درماني شناختي- رفتاري در مقايسه با رفتار درماني گروهي در كاهش ميزان لغزش (04/0=P) و ماندگاري در درمان به‌طور معناداري تاثير بيشتري داشت (015/0=P). نتيجه‌گيري: به‌منظور اثربخشي بيشتر درمان MMT، همراه بودن آن با گروه درماني شناختي رفتاري توصيه مي‌شود.

Background: Laps is one of the challenges in the treatment of opioid dependency that cause relapse. The purpose of this study was to determine the effectiveness of behavioral group therapy and cognitive-behavioral group therapy on the laps rate and persistence in the treatment of patients with opioid dependency under the treatment of MMT. Methods: In a quasi-experimental study, 66 patients were selected from 108 male patients referred to the governmental clinic methadone maintenance treatment in Gonabad City. The patients were put into two experimental groups and one control group randomly based on research entry criteria. Two experimental groups were under group treatment during 12 one-hour sessions weekly. Control group received only usual individual interventions of clinic. The subjects were evaluated by opioid consumption index (OTI), laps rate and absence checklist, before and after treatment and after the ending 6-month follow up. Data were analyzed employing statistical methods of t-test, one-way ANOVA and Chi-square test. Results: Both behavioral group therapy and cognitive-behavioral group therapy approach compared with usual individual interventions were more effective in reducing laps rate after the treatment (P=0.0001), after 6 months of follow-up (p=0.001), and persistence in treatment (P=0.0001). Also, cognitive-behavioral group therapy compared with behavioral group therapy was significantly more effective in reducing laps rate (P=0.04), and persistence in treatment (P=0.015). Conclusion: Considering more effectiveness of MMT treatment, its association with cognitive behavioral group therapy is recommended.