مقايسه اثربخشي دارودرماني و شناخت درماني گروهي در ابعاد سرشت و منش مبتلايان به اختلال افسردگي اساسي

The comparison of efficacy pharmacotherapy and group cognitive therapy in dimensions of temperament and character of patients with major depression disorder

زمينه: افسردگي يكي از اختلالات شايع رواني است كه در رديف چهارم حادترين مشكلات بهداشت عمومي قرار مي‌گيرد. پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي دو روش دارودرماني و شناخت درماني گروهي بر ابعاد سرشت و منش مبتلايان به افسردگي اساسي انجام شد. روش ها: در اين پژوهش 45 بيمار مرد افسرده به‌صورت تصادفي در سه گروه دارودرماني، شناخت درماني گروهي و كنترل قرار داده شدند. سپس پرسشنامه هاي افسردگي بك II و TCI كلونينجر قبل و بعد از اعمال روش هاي درمان در مورد آن ها اجرا گرديد. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي مقايسه شدند. يافته ها: هردو روش درماني سبب كاهش نشانه هاي افسردگي شدند بدون اين كه تفاوت معناداري بين آن ها وجود داشته باشد. در ابعاد سرشت و منش نيز دو روش سبب كاهش نمره ابعاد آسيب پرهيزي و پاداش وابستگي و افزايش نمره ابعاد نوجويي، پشتكار، همكاري، خودفراروي و خودراهبري شدند. نتيجه گيري: روش هاي درماني از نظر تاثير در بهبود اختلال افسردگي اساسي، تفاوت معناداري با هم نداشتند، ولي مي توان آن ها را به اين شكل رتبه بندي نمود: 1) دارودرماني، 2) شناخت درماني گروهي و 3) كنترل (بدون درمان). هم چنين دو روش درمان سبب ايجاد تغييراتي در ابعاد سرشت و منش شدند كه با گروه كنترل به طور معناداري متفاوت بود.

Background: Depression is one of the most common psychiatric disorders which has the fourth rank among the most acute problems of public health. This study aims to compare the efficacy of two treatment methods of group Pharmacotherapy and group Cognitive therapy on the temperament and character dimensions of depressed patients. Methods: 45 male patients with depression were assigned randomly in three groups including pharmacotherapy, cognitive therapy and control. Then inventories of Beck Depression II, and temperament and character of cloninger before and after interventions were conducted in it. Data were analyzed using One–Way ANOVA and Tukey post hoc tests. Results: The results showed that depressive symptoms reduced in both experimental groups, without significant differences between them. In dimensions of temperament and character, results showed that both treatments after performing post test caused a decrease in scores of Harm Avoidance and Reward Dependence dimensions and increase in scores of novelty seeking, persistence, cooperativeness, self-transcendence and self-directedness dimensions. Conclusion: Methods of treatment in terms of efficacy for improvement of major depression disorder have no significant difference, but they can be ranked in this order 1) pharmacotherapy 2) cognitive therapy 3) control. Also, two methods of treatment caused changes in the temperament and character dimensions and there was significant difference between both groups and control group.