تصريف افعال در دوزبانه‏هاي دچار آسيب ويژه زباني

The perception and expression of verb morphology in bilinguals with specific language impairment

زمينه و هدف: با توجه به نتايج اكثر تحقيقات كه نشان‏دهنده اختلالات صرفي در كودكان دچار آسيب ويژه زباني هستند و توجه ويژه‏اي در تحقيقات به رابطه ميان دوزبانگي و آسيب ويژه زباني شده است، از اين رو پژوهش حاضر تكواژهاي صرفي افعال زبان فارسي در افراد دوزبانه مبتلا به آسيب ويژه زباني و مقايسه آنها با كودكان دوزبانه بهنجار را مورد بررسي قرار داد. روش بررسي: در اين پژوهش شش كودك 5 تا 10 ساله، دوزبانه آذري‏ـ‏فارسي و شش كودك همتاي سني و شش كودك همتاي زباني از لحاظ صرف فعل مورد بررسي قرار گرفتند و داشتن تاخير زباني، نداشتن مشكلات شنوايي، بينايي و هوشي از معيارهاي ورود به اين پژوهش بود. ابزار سنجش، آزمون آسيب ويژه زباني و نمونه گفتار پيوسته كودكان بود و براي مقايسه نتايج از آزمون غيرپارامتريك من‏ويتني استفاده شد. يافته‏ها: نتايج نشان داد كه اين كودكان در مهارت‏هاي درك و بيان تطابق فعل و فاعل و بيان زمان افعال (گذشته، حال، آينده) نسبت به همتايان سني خود تاخير دارند و تفاوت موجود از لحاظ آماري معني‏دار بود (p=0/019، p=0/020) و حتي در مورد توانايي بيان زمان افعال از همتايان زباني خود نيز عقب‏تر هستند و بين آنها تفاوت معني‏داري مشاهده شد(p=0/029). نتيجه‏گيري: نتايج نشان مي‏دهد ضعف در توانمندي‏هاي صرفي افعال مي‏تواند نشانه باليني ارزشمندي در تشخيص و درمان كودكان دوزبانه دچار آسيب ويژه زباني باشد.

Background and Aim: Most of the researches are about bilingual children with specific language impairment and importance of it in recognition and treatment. This study aimed to assess verb morphology in bilinguals with specific language impairment (SLI) and compare them with normal bilinguals. Methods: Six bilingual (Azeri and Persian) children with specific language impairment at the age of 7-8 years were collected from clinics of Tehran, Iran. They were evaluated about verb morphology using narrative speech and specific language impairment test and then, compared with six age-matched and six other language-matched children as control group. Children with specific language impairment were diagnosed by exhibiting a significant delay (more than one year) in language that can not be explained by intelligence deficits, hearing loss or visual impairment. We used Man-Whitney test for comparing the groups. Results: Bilingual children with specific language impairment had delay in comparison with their age-matched group in subject-verb agreement (p=0.020) and articulating tense morphemes (p=0.019). They also had meaningful delay in using proper tense of verbs (past, present, and future) in comparison with language-matched control group (p=0.029). Conclusion: Comparison of typical development of bilingual children and bilinguals with specific language impairment shows that verb morphology is a good clinical marker for diagnosing and treatment of these children.