سير تحول مجسمه سازي ايران

A Study on the Course of Sculpture in Iran

پس از انقلاب اسلامي ايران، مجسمه سازي با قريب به يك دهه وقفه مواجه گرديد. بررسي علل سكون و پيگيري مجدد فعاليت مجسمه سازي – به عنوان يكي از شاخه هاي اصلي هنرهاي تجسمي با فعاليتي در حال گسترش – مي تواند در درك جايگاه و ويژگي هاي كنوني آن راهگشا باشد. بر اين اساس مقاله حاضر از طريق مقايسه وضعيت اين رسانه با روند آن پيش از انقلاب، با تكيه بر منابع كتابخانه اي به بررسي اين مهم مي پردازد. نتايج به دست آمده، حاكي از آن است كه مجسمه سازي پس از انقلاب به سبب كاربرد مكرر آن توسط نظام شاهنشاهي، التزام به اسلام و تحريم شرعي مجسمه سازي، غرب ستيزي و طرد مدرنيسم بعنوان پديده اي غربي، با چنين وقفه اي مواجه مي شود و سپس كاريرد آن به سبب فعاليت، همراستا با ارزشها و اهداف انقلاب اسلامي موجه مي گردد. جريان مجسمه سازي ايران، پيش و پس از انقلاب اسلامي در رويكردهاي كلي خود داراي مشابهت هايي است كه موفقيت جريان سقاخانه پس از انقلاب را مي توان به مثابه يكي از اين موارد تلقي نمود.

After the Islamic revolution, sculpture in Iran was restricted for more than a decade. Studying the causes of such suspension and resumption would serve to define the current qualities and aspects of this medium – as one with developing practice. Because of the monarchy’s significant use of sculpture, commitment to Islam and religious restriction of it, and as a western phenomenon, after the revolution, sculpture faced a restriction which was eased only after its commitment to Islamic revolutions’ ends and values, a goal that was achieved by efforts of those previously involved in this area to gain credit and to legitimate it, and by foreign influence that was the cause of sculpture’s introduction itself. The current of Iran’s sculpture, before and after the revolution has substantial similarities of which the success and influence of the Saqqakhaneh movement on the course of post revolution art can be mentioned.