تاثير مقاربت جنسي در كاهش نياز به اينداكشن در زمان ترم

Effect of Intercourse on Less Need to Induction at Term

مقدمه: زايمان، مسير نهايي و مهمترين قسمت بارداري محسوب مي شود و آماده بودن سرويكس يكي از مهمترين جنبه هاي پيشرفت زايمان مي باشد. انجام مقاربت جنسي باعث تحريك دهانه رحم و ترشح پروستاگلاندين مي شود كه ممكن است باعث انقباض رحم و شروع دردهاي زايماني شود. مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير مقاربت جنسي بر شروع زايمان و پيشگيري از زايمان پست ترم انجام شد. روش كار: اين مطالعه آينده نگر در سال 1390 بر روي 212 زن باردار بالاي 39 هفته با خطر پايين مراجعه كننده به درمانگاه مامايي بيمارستان هاي آموزشي قايم و ام البنين انجام شد. نمونه گيري به روش غير احتمالي مبتني بر هدف انجام شد. افراد واجد شرايط ورود به مطالعه انتخاب و در دو گروه شاهد (102 نفر) و مورد (110 نفر) قرار گرفتند. گروه شاهد، افراد بارداري بودند كه هيچگونه مقاربت جنسي تا زمان زايمان نداشتند و در گروه مداخله، افراد باردار بعد از انجام معاينه واژينال و تعيين بيشاب اسكور و انجام نان استرس تست، از هفته 39 بارداري هفته اي 2-1 بار مقاربت جنسي داشتند. داده ها پس از گردآوري با استفاده از نرم افزار آماري SPSS (نسخه 16) و آزمون هاي تي تست، كاي اسكوير و من ويتني مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. ميزان p كمتر از 05/0 معني دار در نظر گرفته شد. يافته ها: ميانگين سن بارداري در دو گروه تفاوت آماري معني داري نداشت (3/0=p) ولي نياز به تحريك زايمان (0001/0 > p) و ميزان سزارين (034/0=p) در گروه مورد به طور معني داري كمتر و ميانگين نمره بيشاب در هنگام پذيرش (002/0=p) بالاتر بود. ميزان بارداري پست ترم (88/0=p) و عوارض زايماني (68/0=p) در دو گروه تفاوت معني داري نداشت. نتيجه گيري: مقاربت جنسي در زنان باردار مي تواند باعث شروع خود به خودي انقباض و نياز كمتر به اينداكشن و كاهش ميزان سزارين شود.

Introduction: Delivery is the final and the most important part of pregnancy, and ripening of cervix is one of the main aspects of labor progress. Coitus in late pregnancy may stimulate cervical ripening and secrete prostaglandin which may lead to uterine contractility and labor onset. The aim of this study was to evaluate the relationship between sexual intercourse and onset of labor and prevention of post term pregnancy. Methods: This prospective study was held on 212 pregnant women over 39 weeks of low-risk referred to gynecology clinics at Ghaem and Omolbanin hospitals. Samples were selected by non-probable method based on objectives. Eligible individuals were chosen and categorized into two groups of control (102 persons) and case (110 persons). The Control group had no sexual intercourse until delivery. In case group first vaginal examination and Bishop Score determination and non-stress were done then they had sexual intercourse from the week 39 once or twice a week. Collected data were analyzed by the statistical SPSS software version 16, t-test, chi-square and Mann-Whitney tests. P value less than 0.05 was considered statistically significant. Results: The mean gestational age in two group had not significant different (p=0.3), need to stimulated delivery (p < 0.0001), and rate of cesarean section (p < 0.034) were significantly lower while the Bishop scores was higher in the case group (p < 0.002). There was no difference in post term pregnancy (p < 0.88) and complication of delivery (p < 0.68) between two groups. Conclusion: Sexual intercourse at term may be associated with an earlier spontaneous onset of labor and less need to induction of labor and low cesarean section.