اثربخشي اميد درماني بر بهبود افسردگي و ابعاد كيفيت زندگي مادران كودكان كم‏توان‎ذهني

The Effectiveness of Hope Therapy on Improving Depression and Quality of Life among Mothers of Intellectual Disability Children

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي اميد درماني بر بهبود افسردگي و ابعاد كيفيت زندگي مادران كودكان كم‏توان‏ذهني شهر مشهد صورت گرفت. روش تحقيق شبه آزمايشي بود و از طرح پيش‏آزمون و پس‏آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري كليه مادران كودكان كم‏توان‏ذهني بودند كه فرزندان آن‌ها در 28 مدرسه استثنايي شهر مشهد در سال تحصيلي 91-1390 مشغول به تحصيل بودند. از جامعه يادشده30 مادر داراي فرزند كم‏توان‏ذهني با بهره‏گيري از روش نمونه‏گيري خوشه‏اي تصادفي چند مرحله‏اي انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش(15نفر) و كنترل(15نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش به مدت 6 جلسه‌ي هفتگي تحت آموزش اميد درماني قرار گرفتند. گردآوري داده‌ها به كمك پرسشنامه افسردگي بك(ويرايش دوم) و پرسشنامه كيفيت زندگي از نوع فرم كوتاه انجام شد. پرسشنامه‌ها توسط هر دو گروه آزمايش و كنترل در سه مرحله قبل، بعد و 4 هفته پس از مداخله(مرحله پيگيري)تكميل شده و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‏هاي تحقيق با استفاده از روش تحليل كواريانس چند متغييره تجزيه و تحليل شدند. نتايج حاصل از تحليل مانكوا نشان داد كه بين ميانگين‌هاي نمرات پس‏آزمون و پيگيري گروه آزمايش و كنترل در سطح 01/0 تفاوت معناداري وجود داشت(001/0P < ). نتايج پژوهش حاكي از اثربخشي آموزش اميد درماني در بهبود افسردگي و ابعاد كيفيت زندگي مادران كودكان كم‏توان‏ذهني است. با توجه به اين كه مادران داراي كودك كم‏توان‏ذهني داراي سطوح افسردگي بالا و كيفيت زندگي پايين مي‌باشند بهره‏گيري از رويكردهاي مختلف روان درماني از جمله اميد درماني مي‌تواند در بهبود افسردگي و ابعاد كيفيت زندگي اين افراد موثر باشد

This study aims at investigating the effectiveness of hope therapy on improvement of depression and quality of life among mothers of intellectual disability children. The research procedure is quasi-experimental with pre-test and post-test design and control group. Research population consists of mothers of intellectual disability whose children have been students of 28 exceptional schools in the academic year of 2011-2012 in Mashhad. 30mothers of intellectually disable children are selected by using multistage cluster sampling and are and randomly assigned in two experimental (15 persons) and control groups (15 persons). The experimental group receives hope therapy training for 6 sessions. The data are gathered by using Beck Depression Inventory-? and the brief form of quality of life questionnaires. Questionnaires are completed by both experimental and control groups in three stages before, after and 4 weeks after the intervention (follow-up phase). The results are analyzed with Moncova using SPSS 18 software. The Moncova analysis results show that there is significant difference between average scores of experimental and control groups in both post-test and follow-up stages )P < 0/001). As a conclusion, hope therapy training is quite effective in improving depression and quality of life in mothers of intellectually children.