رتبه بندي كشورهاي آسياي جنوب غربي از لحاظ شاخص‌هاي رايج بخش بهداشت و درمان طي سال‌هاي 2000 تا 2007

Core health indices during 2000-2007: a cpmarsion between Iran and other southwest Asian countries

بر اساس اهداف سند چشم انداز بيست ساله، «كشور ايران بايد به كشوري توسعه يافته با جايگاه اول اقتصادي، علمي وفناوري در سطح منطقه، با هويت اسلامي و انقلابي، الهام بخش در جهان اسلام و با تعامل سازنده و موثر در روابط بين‌المللي تبديل شود»، از اين رو، با شناخت جايگاه بين‌المللي ايران، مي‌توان با برنامه ريزي مناسب به هدف تعيين شده در سند چشم انداز جمهوري اسلامي ايران در افق 1404 هجري شمسي نايل آمد. هدف از اين پژوهش، تعيين جايگاه ايران از نظر وضعيت بهداشت و درمان در منطقه آسياي جنوب غربي است. به اين منظور، داده‌هاي لازم براي 15 شاخص رايج و مهم بخش بهداشت كه توسط سازمان بهداشت جهاني ارايه شده، جمع آوري و وضعيت بهداشت و درمان 26 كشور با استفاده از روش تحليل تاكسونومي عددي بررسي شده است. نتايج نشان مي‌دهد جايگاه ايران به لحاظ بهداشت و درمان در مقايسه با كشورهاي منطقه دچار نوسان بوده و از رتبه يازدهم در سال 2000 به رتبه دوازدهم در سال 2007 تنزل يافته است. نوسانات شاخص‌هاي هزينه‌اي و شاخص‌هاي امكانات بخش بهداشت را مي‌توان به عنوان عاملي براي عدم ثبات جايگاه ايران طي دوره مورد بررسي مطرح كرد. پيشرفت كشورهاي ديگر در زمينه بهداشت و درمان را نيز مي‌توان به عنوان عاملي ديگر براي نوسانات جايگاه ايران دانست.

Objective (s): To compare health conditions in Iran and southwest Asian countries. Methods: Fifteen core health indices as reported by World Health Organization (WHO) for the period of 2000-2007 were listed for Iran and southwest Asain countires. The numerical taxonomy techniquewas used to rank and measure the degree of health development amog all 26 southwest Asian countries. Results: The Results showed that the ranking of Iran decreased from 11 in 2000 to 12 in 2007. The highest ranking of Iran was 10 during 2003-2006 and during this period there was no progress in position of Iran. Since then the ranking was decreased. Conclusion: The failure in ranking of Iran among between southwest Asian countries is alerting. Perhaps this might be concequence of discontinuity in growing trends of development in health sector during the period under review. Indeed the findings has some implications for policy and practice.