مدرنيسم و پست‏مدرنيسم و پيامدهاي آنها در توسعه‏ و روستا با تاكيد بر ايران

Rural and Developmental Implications of Modernism and Postmodernism with an Emphasis on Iran

مقاله حاضر در پي نشان دادن پيامدهاي نظري، روشي و سياستي پديده‏هاي نظري مدرنيسم و پست‏مدرنيسم در قلمرو توسعه و روستا با تاكيد بر ايران است. استدلال مي‌شود كه مدرنيسم با تاكيد بر اصولي چون قطعيت‏محوري، تخصص‏گرايي، يكسان‏سازي، خردباوري، و جهان‏گرايي پيشرفت، در عمل، علي‏رغم تاكيد بر واقعيت، به تجريدانديشه از حيات واقعي دچار شد. در عوض، پست‏مدرنيسم با حمله به اصول و قطعيت هاي مورد تاكيد در مدرنيسم، به نسبيت اخلاقي و فرهنگي و احترام به تفاوت ها در قالب اصول خود در تغيير و توسعه اهميت مي‏دهد. بنا به استدلال هاي مقاله حاضر، تبعات اين تحول نظري را مي توان در ظهور مولفه‏هايي چون كثرت‏گرايي راديكال، به كارگيري رويكرد كنشگر- شبكه در توسعه روستايي، اهميت يافتن توسعه محلي و اشاعه تحقيق و توسعه مشاركتي، زمينه‏سازي براي شنيدن «صداهاي ديگران فراموش شده» و «جغرافياهاي حاشيه‏اي شده» در فرايند توسعه مشاهده كرد.

The objective of this paper is to investigate whether or not paradigm shift from modernism to postmodernism can inspire rural and developmental studies. Having discussed scientific and rational principles of modernism and some of its prominent beliefs, it is argued that modernism was enforced the processes of exclusivity and marginality in the process of rural development, owing mainly to its character of abstraction and segregation of thinking from the actual life. In contrast to emphasis of modernism on the principles of professionalism, rationalism, global truth etc., postmodernism underlines on cultural and moral relativity in the process of development. Having discussed the postmodern basic theoretical, methodological and policy tenets– in the fields of radical pluralism, action-network approach, local development and participatory action research– the paper concludes that all of these developments paves the way for hearing ʹthe voices of the neglected othersʹ and ʹ(rural) marginalized geographiesʹ in the process of change and progress.