سازگاري‌هاي هورموني و متابوليكي زنان مبتلا به ديابت نوع 2 به ايروبيك در آب

پيش زمينه و هدف: تاثير فعاليت‌هاي ورزشي در آب در بهبود و كنترل بيماري ديابت كمتر مورد بررسي قرار گرفته است. ورزش‌هاي آبي به دليل ايجاد بي‌وزني و مقاومت حركتي جزو سودمندترين فعاليت‌ها براي بيماران ديابتي به‌خصوص زنان يايسه‌اي است كه از مشكلات پوكي استخوان رنج مي‌برند. بنابراين، هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير 12 هفته تمرين در آب بر شاخص‌هاي هورموني و متابوليكي زنان يايسه مبتلا به ديابت نوع 2 مي‌باشد. مواد و روش‌ها: 40 نفر از بين زنان يايسه مبتلا به ديابت نوع 2 با دامنه سني 60-50 سال به روش غير احتمالي و آماده در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه تجربي (20 نفر) و گروه كنترل (20 نفر) تقسيم شدند. گروه تجربي به مدت 12 هفته (3 جلسه در هفته، هر جلسه 60 دقيقه) تمرينات منتخب در آب را با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بيشينه انجام داد. گروه شاهد در طول دوره پژوهش هيچ گونه فعاليت ورزشي نداشت. در اين تحقيق، متغيرهاي RBP4، هموگلوبين گليكوزيله، انسولين، گلوكز و پروفايل ليپيدي قبل و بعد از تمرين براي هر دو گروه بدست آمد. براي محاسبه شاخص مقاومت انسوليني از روش HOMA-IR استفاده شد. تحليل داده‌ها در سطح خطاي آلفاي 5 درصد و توسط نرم‌افزارSPSS نسخه 18 انجام شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد پس از 12 هفته برنامه تمريني، سطوح گلوكز، پروفايل ليپيدي، HbA1C و RBP4 به طور معني‌داري كاهش يافت؛ همچنين مقاومت انسوليني در گروه تجربي كاهش معني‌داري را نشان داد (05/0 < P). سطوح انسولين سرم نيز افزايش داشت بااين‌حال اين افزايش معني‌دار نبود (05/0 > P). نتيجه گيري: بر طبق نتايج پژوهش حاضر تمرينات منتخب در آب با تغييرات شاخص‌هاي هورموني و متابوليكي اثر شبه انسوليني خود را در زنان يايسه مبتلا به ديابت نوع 2 نشان داد.