آگاهي و استفاده از پزشكي مبتني بر شواهد در ميان پزشكان عمومي، رزيدنت‌ها و متخصصين بخشي از مناطق كشور

پيش زمينه و هدف: پزشكي مبتني بر شواهد استفاده درست، صحيح و خردمندانه از بهترين شواهد در تصميم‌گيري باليني براي مراقبت از تك‌تك بيماران است. پزشكان نيازمند آموزش استفاده از مفاهيم اپيدميولوژي باليني و آشنايي با منابعي نظير "كوكران" يا "دار" مي‌باشند. هدف اين مطالعه تعيين ميزان آگاهي و به‌كارگيري پزشكي مبتني بر شواهد در ميان پزشكان بخشي از مناطق كشور است. مواد و روش‌ها: پژوهش از نوع مقطعي بود. جامعه پژوهش پزشكان عمومي، رزيدنت‌ها و متخصصين بيمارستان‌هاي بخشي از مناطق كشور در سال 1390 بودند. حجم نمونه 245 نفر تعيين شد. جمع‌آوري داده‌ها با استفاده از پرسشنامه، مشتمل بر اطلاعات زمينه‌اي و اطلاعات مبتني بر اهداف طراحي شد. روايي صوري و محتوي به وسيله افراد صاحب نظر و پايايي آن با =0.8? تاييد شد. داده‌ها به وسيله نرم افزار Spss16 و با آمار توصيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: پزشكان آگاهي متوسطي از پزشكي مبتني بر شواهد داشتند. 149 نفر (8/60درصد) با پايگاه مدلاين آگاهي داشتند، اما كمتر از 10درصد آن‌ها از اين پايگاه‌ها استفاده مي‌كردند. همچنين 165 نفر(3/67درصد) پزشكان با اصطلاح متاآناليز آگاهي دارند، اما درصد كمي از نتايج آن استفاده مي‌كنند. بحث و نتيجه‌گيري: با آنكه پزشكان آگاهي متوسطي نسبت به پزشكي مبتني بر شواهد دارند؛ اما از اين رويكرد جهت پاسخگويي به سوالات خود در درمان بيماران استفاده نمي‌كنند، به نظر مي‌رسد ناكافي بودن انگيزه و عدم سرمايه‌گذاري‌هاي لازم جهت تحقق اين رويكرد، موجب بي‌توجهي پزشكان در به‌كارگيري آن در طبابت شده است