تحليل محتواي كيفي

Qualitative Content Analysis

در تحقيقات اجتماعي براي شناسايي و حل مسايل، نياز به دانش و تسلط بر روش‌شناسي‌هاي علمي و مسير تحقيق است. تحقيقات كمي و كيفي كه از دو مبناي متفاوت پارادايمي‌اند، اين مسيرها را مشخص مي‌سازند. در هر رويكرد كمي و كيفي براي انجام پژوهش نياز به ابزار و روش‌هاي متفاوتي است كه يكي از آنها روش تحليل محتواست. تحليل محتوا نخست بيشتر به صورت كمي براي اندازه‌گيري متغيرها استفاده مي‌شد. اواسط قرن بيستم بود كه رويكردهاي كيفي در تحليل محتوا گسترش يافتند. تحليل محتواي كيفي را مي‌توان نوعي روش‌شناسي تحقيق در خدمت تفسير محتوايي داده‌ها دانست. براساس نظريه شي‌يه و شانون مي‌توان رهيافت‌هاي موجود در زمينه‌ تحليل محتواي كيفي را به سه دسته تحليل محتواي عرفي، تحليل محتواي جهت‌دار و تحليل محتواي تلخيصي تقسيم كرد. در اين مقاله براساس اين ديدگاه، نخست به مقايسه اين سه رويكرد مي‌پردازيم و سپس مفاهيم اساسي و همچنين چگونگي قابليت اطمينان در اين روش را بررسي مي‌كنيم.

In social research, we need to have knowledge and proficiency in scientific methodologies and way of researching in order to identify and then solve the problems. Qualitative and quantitative types of research, which have different paradigmatic bases, determine these ways. In either of the qualitative and quantitative approaches, different tools and methods are required to conduct research. One of these methods is content analysis. Initially, content analysis was mostly used for measuring variables. In the middle of the twentieth century, qualitative approaches in content analysis had developed. Qualitative content analysis can be a kind of research method that contributes to the content interpretation of data. According to Hsiehʹs and Shanonʹs theory, the approaches in qualitative content analysis can be divided into three kinds: conventional content analysis, directed content analysis and summative content analysis. Given this, the present paper contrasts these three approaches and investigates the basic principles of this method and how to rely on it.