فناناپذيري نفس از ديدگاه ابن ميمون

Immorality of the Soul in the View of Maimonids

ابن ميمون ميان رستاخيز و جهان آينده تفاوت قايل شده است. او رستاخيز مردگان را مربوط به عصر مسيحايي و فناناپذيري نفس را مربوط به جهان آينده مي داند. ابن-ميمون فناناپذيري نفس را با رشد و بالندگي عقلاني نفس در اين دنيا گره زده و معتقد است جاودانگي نفس تنها از آنِ كساني است كه در اين دنيا از موهبت عقل بهره برده باشند. بر اين اساس، او ديدگاهي متفاوت درباره بسياري از باورهاي فرجام شناسانه به دست داده است. از باب نمونه، او معتقد است بهشت و جهنم و به-طوركلي ثواب و عقاب متناسب با فهم عامه مردم در قالب تعابيري توصيف شده اند كه لذت هاي دنيايي را تداعي مي كنند؛ درحالي كه بهشت و جهنم اكنون و اينجاست. پرسش مهمي كه در اين مقاله به دنبال يافتن پاسخ آن هستيم اين است كه آيا منبع الهام او در اين نظريه كتاب مقدس و سنت يهودي بوده، يا اينكه او تحت تاثير تعاليم فلسفه يوناني، به ويژه فلسفه ارسطو و نيز ارسطوييان مسلمان نظير ابونصر فارابي، ابن باجه و ابن رشد به اين ديدگاه رسيده است؟

Maimonids distinguishes between the resurrection and the next world. He relate the resurrection of the dead to the messianic era and the immorality of the soul to the next world. Maimonids tied immorality of the soul with intellectual development of soul in this world. he believes immorality of the soul belongs only to those who have enjoyed the blessing of intellect. Therefore, his interpretation of eschatological beliefs differs from common interpretation in Judaism. For Maimonids, Heaven and Hell and in general, reward and punishment have described in the level of most people`s understanding. Heaven and Hell is here and now. In this paper, we try to find an answer to this important question whether his source of inspiration in this theory has been bible and Jewish tradition or he has been influenced by Greek philosophy, especially Aristotle and Muslim Peripatetics like Abu Nasr Farabi and Ibn Rushd.