مقايسه‌ي ريزنشت ترميم مجدد فيشورسيلانت به چند روش مختلف

Comparison of microleakage of different methods of repairing fissure sealants

چكيده مقدمه: فيشورسيلانت‌ها براي پوشاندن شيارها و جداسازي آن‌ها از محيط پوسيدگي‌زاي اطراف به‌كار مي‌روند. چنان‌چه اين مواد از بين بروند بايد ترميم شوند تا حفاظت از پوسيدگي دندان‌ها تامين شود. هدف از اين مطالعه بررسي ريزنشت فيشورسيلانت مجدد به‌دنبال پروفيلاكسي، اناملوپلاستي، ايرابريژن، كاربرد سيستم چسباننده و بول شيار بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي آزمايشگاهي، 50 دندان مولر سوم سالم پس از پاك‌سازي با برس پروفيلاكسي و اسيد اچينگ، فيشورسيلانت (فيشوريت اف ايكس) شدند، به‌گونه‌اي كه يك پروب پريودنتال در يك نيمه از سطح اكلوزال به‌منظور ايجاد نقطه شكست سيلانت قبل از سخت شدن قرار داده شده و پس از نوردهي برداشته شد. سيلانت نيمه‌ي سطح حذف گرديد و دندان‌ها به‌طور تصادفي در يكي از 5 گروه زير قرار گرفتند: 1. پروفيلاكسي و اچينگ (كنترل)، 2. اناملوپلاستي با فرز روند كاربايد و اچينگ، 3. ايرابريژن و اچينگ، 4. اچينگ و كاربرد عامل چسباننده و 5. بول لبه‌هاي قسمت باكال شيار اكلوزال و اچينگ. بعد از انجام چرخه‌ي حرارتي و سيل نمودن دندان‌ها، نمونه‌ها براي 48 ساعت در محلول متيلن بلو يك درصد قرار گرفت، سپس در جهت طولي و در بعد مزيوديستال يك برش داده شد و مقاطع براي بررسي ميزان ريزنشت زير استريوميكروسكوپ قرار گرفتند. داده‌ها توسط آزمون Kruskal-Wallis واكاوي شدند. يافته‌ها: بيش‌ترين و كم‌ترين ميزان ريزنشت به‌ترتيب مربوط به گروه‌هاي اناملوپلاستي و بول شيار باكال بود ولي آزمون Kruskal-Wallisتفاوت معني‌داري بين گروه‌ها نشان نداد (19/0p value = ). نتيجه‌‌گيري: در اين مطالعه، هيچ‌يك از روش‌ها برتري خاصي از گروه كنترل براي ترميم مجدد فيشورسيلانت نشان ندادند. تداوم هريك از اين روش‌ها براي ترميم مجدد فيشورسيلانت بستگي به مطالعات آتي به‌ويژه مطالعات باليني دارد. كليد واژه‌ها: نشت دندان، فيشورسيلانت‌ها، ايرابريژن دنداني

Abstract Introduction: Fissure sealants are applied in order to obliterate the fissures and isolated them from surrounding decay-causing environment. If these materials are lost, they should be repaired to provide protection from tooth caries. The aim of this study was to evaluate microleakage of repaired fissure sealants after using preparation methods such as prophylaxis, enameloplasty, air abrasion, application of bonding agents and beveling of fissures. Materials and Methods: In this in vitro experimental study, fifty caries-free third molars were used. After cleaning by prophylaxis and acid etching, the fissure sealant (Fissurit FX) was placed on the teeth while a periodontal probe was placed on one half of the occlusal surface to create a break point sealant before curing, which was removed after light-curing. The sealant of one half of the surface was removed and the teeth were randomly placed in one of the five groups: 1) prophylaxis and etching (control); 2) enameloplasty with a round carbide bur and etching; 3) air abrasion and etching; 4) etching and application of the bonding agent; 5) beveling the margins of the buccal aspect of the occlusal fissure and etching. After thermocycling and sealing the teeth, they were immersed in 1% methylene blue for 48 hours. Then the teeth were sectioned longitudinally in a mesiodistal direction. The sections was examined under a stereomicroscope for microleakage. Data were analyzed with Kruskal-Wallis test. Results: The highest and lowest rates of microleakage were seen in group 2 (enameloplasty) and group 5 (bevel of the buccal fissure), respectively. Statistical analysis with Kruskal-Wallis test showed no significant differences between the groups (p value = 0.19). Conclusion: This study did not demonstrate any one single method of repair to be superior to the control method for reapplication of the sealant. It seems that persistence of each of these methods depends on the results of future studies, especially clinical studies. Key words: Dental air abrasion, Dental leakage, Fissure sealants