معناشناسي زهد در نهج البلاغه بر اساس روش معناشناختي ايزوتسو

Semantics Zohd in the Nahjolbalagheh According to Method of Isotso Semantically

معناشناسي بخشي از دانش زبان‌شناسي يا شاخه‌اي مستقل از آن است كه از رهگذر آن مي‌توان به تحليل معناي واژه‌ها و جمله‌هاي يك متن پرداخت و جايگاه دقيق كلمه‌ها و تركيب‌هاي آن را با توجه به نظام معنايي كه در آن قرار دارد، بدست آورد. اين نوشتار به تحليل معناشناختي واژه و مفهوم «زهد» در نهج‌البلاغه مي‌پردازد. براي اين منظور به واژه‌هايي كه در حوزه معنايي زهد به عنوان واژه كانوني قرار داشته و ارتباط معنايي با آن دارند، توجه شده است. تحليل معناشناختي اين مفهوم در نهج‌البلاغه نشان مي‌دهد كه اين واژه، از معنايي تازه و متفاوت از مفهوم زهد حكايت دارد كه با متفاهم آن در نظر اكثر افراد متفاوت است. تبيين و تحليل معناشناختي واژه زهد در نهج البلاغه كه امري فراتر از مفهوم شناسي توصيفي و تعريفي است، مي تواند تصحيح كننده برداشت هاي نادرست از اين مفهوم والا بوده و تفاوت بين زهد در اسلام و رهبانيت را روشن گرداند. اين مفهوم در نهج البلاغه در مقابل رغبت قرار گرفته است.

Semantics is a part of language knowledge or is one of its separate branches which you can analyze meaning of words and sentences through and you can also determine the exact place of words and their compounds with respect to the meaning system that you have. Nahjolbalagheh has its own specific terminology which virtue has e different meaning than the common meaning that is recognized by the people which sometimes is even wrong. So here words that are important in virtue terminology or the ones are related to if are considered. Analyzing virtue of semantics in Nahjolbalagheh that is further than knowledge of decrypting and defining interpretation can correct false realization of deep concept and clear difference between virtue in Islam and Monasticism. This concept in Nahjolbalagheh is declared against of inclination.