فراواني بيماري هاي خود ايمني در مبتلايان به ويتيليگو در مقايسه با جمعيت نرمال

Prevalence of Autoimmune Disorder in Patients with Vitiligo

زمينه و اهداف: ويتيليگو شايعترين بيماري اكتسابي اختلال پيگمانتاسيون است كه به شكل پچهاي دپيگمانته در پوست و ندرتاً مخاطات و موتظاهر مي‌يابد. با توجه به شيوع بالاي آن (1/0 تا 2 %) در نژادهاي گوناگون اين بيماران اغلب توسط پزشكان ويزيت مي‌شوند. در اتيولوژي آن عوامل مختلفي مطرح شده اند: ژنتيك، راديكالهاي آزاد، خود ايمني، كمبود فاكتور رشد ملانوسيتي و تخريب ملاتونين. از جمله مطرح ترين فرضيات تيوري اتوايمون است. در صورت اثبات همراهي بيماريهاي اتوايمون با ويتيليگو در برخي مقالات گزارش شده است. هدف اين مطالعه بررسي فراواني بيماري هاي اتوايمون بخصوص تيروييد در بيماري ويتيليگو و احتمال تشديد يا شروع اين بيماري پوستي در افراد مبتلا به بيماريهاي اتوايمون مي باشد. روش بررسي: در طي اين مطالعه 86 بيمار مبتلا به ويتيليگو از نظر سن و محل شروع بيماري، سابقه خانوادگي، جنسيت، نوع درمانهاي انجام شده و جواب به درمان بررسي شدند. كليه بيماران از نظر وجود بيماريهاي اتوايمون تيروييد و برخي بيماريهاي اتوايمون ديگر (آنمي پرنيشيوز، ديابت، لوپوس و آديسون) معاينه گرديده و آزمايشات كلينيكي شامل TSH, T3, T4, Hg,Na, K درخواست شد. نتايج بدست آمده با 86 فرد گروه شاهد كه از نظر سن و جنس و نژاد با گروه مورد مطابق بودند مقايسه گرديد. يافته ها: ميانگين سن شروع بيماري 7/11±86/21 سال بود، 61 درصد از بيماران زن و 39درصد مرد بودند. شايعترين محل درگيري دستها (7/33 درصد) و صورت (1/32) بود. شايعترين تيپ بيماري ولگاريس (?40) بود. در 4/24% موارد سابقه خانوادگي بيماري ويتيليگو وجود داشت. شيوع بيماري تيروييددر بيماران ويتيليگو 1/21% بود كه در گروه شاهد به 7% مي‌رسيد. اين تفاوت از نظر آماري معني دار بود (008/0=P) . نتيجه گيري: شايعترين بيماري خود ايمني به همراه ويتيليگو، هيپوتيروييدي (باليني و تحت باليني) بود. تفاوتهاي بين شيوع ساير اختلالات در گروههاي كنترل و شاهد معني دار نبود. سابقه خانوادگي اثري در سن شروع و الگوي ويتيليگو نداشت. پاسخ به درمان در بيماران داراي سابقه خانوادگي، 20 درصد و در بيماران اسپوراديك 37 درصد بود كه اين تفاوت معني‌دار مي‌باشد. (01/0 = P). بنابراين، سابقه خانوادگي يك عامل پيش آگهي در پاسخ به درمان مي‌تواند باشد.

Background and Objectives: Vitiligo is the most common acquired pigmentation disorder; which manifests as depigmented patches of skin; rarely mucosa and hair. The prevalence of vitiligo in different races is around 0.1-2%.Many factors have been proposed as possible etiologic factor including genetics, free radicals, autoimmune reactions, melanocytic growth factors deficiency, melatonic destruction. Here we studied the association between vitiligo and autoimmune diseases. Materials and Methods: In this prospective study 86 patients with vitiligo were questioned about the location of vitiligo, family history, treatment and therapeutic response. All patients were examined both clinically and with laboratory tests to detect the presence of autoimmune disorders including autoimmune thyroid disease, pernicious anemia, insulin dependent diabetes, systemic lupus erythematic (SLE) and Addison disease. The laboratory tests including TSH, T3, T4, Hg, Na, ANA, ESR and K were performed. We compared the prevalence of autoimmune disorder in vitiligo patients with that in a group of age – and gender-matched normal population. Results: Average age of disease onset was 21.8?11 years; 61% of patients were female and 39% were male. The most common locations of vitiligo were hands (33.7%) and face (32.1%). The most common pattern of onset was vulgaris type (40%). Nearly one – fourth of patients had a positive family history of vitiligo. Prevalence of thyroid disorders in vitiligo patients and control group was 21.1% and 7%, respectively. The difference was statistically significant (P=0.008). Response to treatment in patients with positive family history was 20%, comparing with 37% in sporadic cases (P=0.01). Conclusion: The most common autoimmune disorder in patient with vitiligo was hypothyroidism (clinical and subclinical). Family history had a poor prognostic effect on response to therapy.