مقاومت آنتي بيوتيكي در ايزوله هاي انتروكوكس جداشده از نمونه هاي باليني

Antibiotic Resistance of Enterococci Isolated from Clinical Specimens

زمينه و اهداف: افزايش شيوع روزافزون عفونت با انتروكوك‌ها و توانايي اين ميكروارگانيسم‌ها در ايجاد عفونتهاي خطرناك مثل آندوكارديت، سپتي‌سمي، مننژيت و عفونت دستگاه ادراري لزوم مطالعه و بررسي بيشتر در اين زمينه را نشان مي‌دهد. در اين مطالعه الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي در ايزوله‌هاي انتروكوك جدا شده از نمونه هاي باليني مورد بررسي قرار گرفت. روش بررسي: از سال 1381- 1380 انتروكوكوس هاي ايزوله شده از نمونه‌هاي مختلف باليني جمع آوري شد. مقاومت آنتي بيوتيكي نسبت به آنتي بيوتيك هاي رايج و وانكومايسين به روش ديسك آگار ديفيوژن صورت پذيرفت. براي آنتي بيوتيك وانكومايسين، تعيين حداقل غلظت مهار كننده MIC (Minimum Inhibitory Concentration) به روش ماكرو دايلوشن براث تست بر اساس كميته استاندارد هاي باليني و آزمايشگاهي CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) انجام گرفت. حضور يا عدم حضور DNA پلاسميدي در ميان انتروكوك هاي مقاوم و حساس به وانكومايسين مقايسه گرديد. يافته ها: از 52 ايزوله انتروكوكسي جدا شده اكثرا انتروكوكوس فيكاليس (3/92 درصد) بوده و تنها تعداد كمي انتروكوكوس فيسيوم (7/7 درصد) جدا گرديد و در ميان باكتري‌هاي جدا شده دو ايزوله مقاوم به ونكومايسين (8/3درصد) وجود داشت (MIC ? 8?g/ml). با روش ديسك ديفيوژن مقاومت نسبت به آنتي‌بيوتيك‌هاي اگزا‌سيلين (100%)، پني‌سيلين (1/98%)، كوتريماكسازول (2/94%)، داكسي سايكلين (84/6%)، جنتامايسن (2/69%)، آمپي سيلين (7/57%)، نيتروفورانتيين (6/34) و نيز مقاومت چندگانه در ميان جدا شده ها مشاهده گرديد. باندهاي پلاسميدي 4.5 kb، 17.2kb و23.5kb فقط در دوايزوله مقاوم به وانكومايسين مشاهده گرديد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان دهنده پيدايش ايزوله هاي انتروكوكهاي مقاوم به وانكومايسين در ميان انتروكوكها بود. مقاومت انتروكوك‌ها نسبت به اكثر آنتي بيوتيك هاي معمول افزايش يافته است..

Background and Objectives: Enteroccoci organism producing life threatening infections such as endocarditis, septicemia, meningitides and urinary tract infections create a state of necessity of more research in this area. Hence we studied the antibiotic susceptibility patterns of Enterococci isolated from clinical samples. Materials and Methods: Between 2001-2002 enterococci were isolated from different clinical speciments. Antibiotic susceptibility of isolates were examined with disk diffusion test to vancomycin and other panel of antibiotics. For vancomycin, minimum inhibitory concentrations (MICs) were also determined by macro-dilution broth according to Clinical and Laboratory Standards Institute (CLSI) method. The presence of plasmids in vancomycin resistant and vancomycin susceptible enterococci was also compared. Results: From a total number of 52 enterococci isolates the majority of isolates were E. faecalis (92/3%) while only E. faecium were isolated in (7/7%). Two (3.8%) out of 52 isolates were VRE, with MIC of 8 ? ?g/ml to vancomycin. Among 52 isolates, we found resistance to oxacillin in (100%); penicillin: 98.1%, co-trimoxazole: 94.2%, doxycycline: 84.6%, gentamicin: 69.2%, nitrofurantoin: 34.6%, ampicillin: 57.7%. Plasmid bands of 4.5, 17.2, 23.5kb were only observed in two vancomycin resistant isolates. Conclusion: The findings of this study show an emerging of vancomycin resistant enterococci among resistant entrococci. Resistance of enterococci isolates against majority of common antibiotics has been increased.