مقايسه نگرش پزشكان و پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي عمومي دانشگاه علوم پزشكي تهران در مورد تشريك مساعي آنان

Survey of attitude of physicians and nurses toward physician-nurse collaborative relationships in general hospitals of Tehran University of Medical Sciences

مقدمه: پزشك و پرستار بايد با هم به طور موثر ارتباط برقرار كنند و باور داشته باشند كه هيچ يك به تنهايي نمي‌توانند به نتيجه مطلوب دست يابند. تشريك مساعي به عنوان نمودي از ارتباط موثر، فرآيندي است كه به واسطه آن پزشك و پرستار مشكل بهداشتي- درماني بيمار را مورد بحث قرار داده و هر يك دانش و اطلاعات خود را با رعايت احترام متقابل بيان مي‌نمايند تا بر اين اساس يك برنامه مراقبتي انجام شود. هدف از انجام اين مطالعه تعيين نگرش پزشكان و پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي عمومي دانشگاه علوم پزشكي تهران در مورد تشريك مساعي پزشك و پرستار است. روش: اين مطالعه يك مطالعه مقطعي از نوع توصيفي مقايسه‌اي است. جامعه پژوهش شامل پزشكان و پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران بوده است. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش شامل دو قسمت بود كه قسمت اول آن مربوط به مشخصات فردي نمونه‌هاي پژوهش و قسمت دوم شامل پرسشنامه جفرسون براي سنجش تشريك مساعي پزشك و پرستار بود. داده‌ها پس از جمع‌آوري با نرم‌افزار SPSS v.14 مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند، جهت دستيابي به اهداف تحقيق از آمار توصيفي شامل شاخص‌هاي مركزي و پراكندگي و آمار استنباطي شامل آزمون‌هاي تي‌مستقل و كاي‌دو استفاده گرديد. يافته‌ها: در اين مطالعه 160 نمونه در هر گروه شركت داشتند. نتايج پژوهش نمايانگر وجود اختلاف معنادار (001/0p < ) بين ميانگين نمرات نگرش پزشكان (05/5±5/44) با پرستاران (84/3±8/50) است. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان مي‌دهند كه لازم است در زمينه تشريك مساعي پزشك و پرستار فرهنگ‌‌سازي شود همچنين به نظر مي‌رسد كه برگزاري كارگاهي به منظور تعريف اهداف و راهكارهايي براي پياده‌سازي تشريك مساعي پزشك و پرستار براي دانشجويان رشته‌هاي پزشكي و پرستاري به طور مشترك ضرورت داشته باشد. اين مطالعه با روشن ساختن نگرش پزشك و پرستار در مورد تشريك مساعي مي‌تواند زمينه‌هايي براي ارايه راهكارهايي در جهت برقراري ارتباط موثر بين پزشك و پرستار را فراهم آورد تا پزشكان، پرستاران و بيماران از پيامدهاي مفيد آن بهره‌مند شوند.

Introduction: Physicians and nurses have to effectively communicate together and believe that none of them can reach to the expected results without another’s help. As a representative of an effective communication, collaboration is process through which physician and nurse discuss healthcare problems of the patients and each one presents his/her information based on mutual respect to complete a healthcare program. The main objective of this study is to define the attitudes of the physicians and nurses occupied in public hospitals of Tehran University of Medical Science about Collaboration. Method: This is a cross sectional comparative study in which the study population was selected among the physicians and nurses employed in hospitals of Tehran University of Medical sciences. The tool applied in this study consists of two parts. The first part involves demographic characteries of the research samples, whereas the second part includes Jefferson questionnaire to measure attitudes toward physician-nurse collaboration. The collected data were subjected to statistical analysis using SPSS v.14 software package. To obtain research objectives, after collecting required information, data were analyzed using descriptive statistical indexes a and T-test, ?2 test, and ANOVA were used. Results: In this study 160 sample participated for each group. The results of this study indicated a significant difference (P < 0.001) between mean scores of the physicians (44.5±5.05) with that of nurses (50.8±3.84). Conclusion: Based on findings of this study, it was concluded that it is required to do some cultural practices about the cooperation between physicians and nurses. In addition, it seems that holding workshops to define the objectives and strategies for creation of collaboration toward physicians and nurses is of highest significance for medical and nursing students. Through elucidating the attitude of physician and nurse toward collaboration, this research can provide some strategies for creation of effective communication between physician and nurse through which both can be benefited.